آواز عقرب ها

اختصاصی سلام سینما-  زیبایی بیابان راجستان نمی تواند خطای موجود در فیلمنامه آنوپ سینگ که دنباله ناامید کننده ای از« غیاسا » است را پنهان کند.  فریفته شدن به وسیله فیلمبرداری باشکوه آواز عقرب ها کار ساده ای است، اما از آنجایی که فیلمنامه آنقدر ضعیف است که نمی تواند از چنین داستان جالبی حمایت کند، تمام این زیبایی ها ظاهری به نظر می رسند. آنوپ سینگ بعد از « غیاسا »،با همکاری تهیه کننده های بین المللی، داستان یک شفادهنده هندی( با بازی گلشیفته فراهانی )را روایت می کند که نیروی شفادهنده اش تنها علت اصلی گرفتاری خودش است. سینگ از تمامی زیبایی های بیابان راجستان استفاده می کند، به تضادهای شکل و رنگ بسیار حساس است، اما زرق و برق های بسیار، نشان دهنده داستان سرایی ضعیفی است و نمونه ای از داستان های بی انتهای کینه جویی بدون شفافیت است. با اینکه گلشیفته فراهانی برای بازی در این فیلم زبان هندی آموخت اما هندی ها از اینکه چرا باید یک بازیگر ایرانی در نقش هندی بازی کند متعجب بودند، درحالیکه این فیلم برای غربی ها ساخته شده است اما آواز عقرب ها به سختی می تواند مخاطب خود را پیدا کند.  در روستاهای حاشیه بیابان تار، نیش کشنده عقرب یک مشکل به حساب می آید و به همین دلیل است که پس از نیش به دنبال قدرت شفادهندگی نوران( با بازی لذت بخش گلشیفته فراهانی )می گردند. نوران از مادربزرگش زوبیدا( با بازی بازیگر افسانه ای وحیده رحمان )آموخته است تا از قدرت موسیقی برای فریب زهر استفاده کند. شهرت غرور ناشی از استقلال نوران، در همه جا پیچیده بود. ادام( با بازی عرفان خان ) که در کار تجارت شتر است شیفته نوران می شود اما نوران همواره با وی مقابله می کند و برخی از مردم فکر می کردند که نیش خوردن او به وسیله ...