مگه تموم عمر چند تا بهاره (۱۴۰۰)

 مجموعه‌های نمایشی، بدون در نظر گرفتن بستر پخش آن‌ها، خواه از طریق  شبکه‌های تلویزیونی و خواه پلتفرم‌های پخش آنلاین، در وهله اول به جهت  سرگرم‌سازی مخاطب، در رده‌های سنی مختلف ساخته می‌شوند. بنابراین روایت  داستانی مجذوب‌کننده و ساخت و پرداخت چشم‌نواز، مولفه‌های اساسی در تهیه و  تولید مجموعه‌های نمایشی به شمار می‌رود و بر این قاعده هیچ استثنایی وجود  ندارد. به همین خاطر هم هست که وقتی روش دستوری و بر مبنای ترویج و اشاعه  یک دیدگاه فکری و یا تلاش برای فرهنگ‌سازی یا تغییر نگرش مقدم بر  سرگرم‌سازی مخاطب باشد، اتفاقی که کم و زیاد در اغلب محصولات رسانه ملی رخ  داده، به ریزش مخاطب منتج می‌شود. در صورتیکه درک کردن این نکته که  سرگرم‌سازی و استفاده از عنصر خلاقیت، مقدم بر مباحث تئوری پشت سر آثار  نمایشی است، نباید کار سختی باشد. یکی از مصادیق واضح این مساله، عموم  مجموعه‌های تلویزیونی است که توسط سروش صحت نوشته و کارگردانی شده است. او  در سال‌هایی که امکان ساخت برای رسانه ملی را داشت، توانست علاوه بر  سرگرم‌سازی مخاطب و جذب او به تلویزیون ملی، سبک شخصی خود را در روایت  داستانی بدست آورده و برای مخاطب نیز جا بیاندازد. ماحصل این رویکرد،  مجموعه‌هایی است که با گذشت چند سال از پخش آنها همچنان به یاد عامه  مخاطبان مانده و به راحتی می‌توان دید که چه میزان از معضلات اجتماعی و  خانوادگی جامعه امروز در دل داستان‌های به ظاهر طنز بیان و تحلیل شده‌اند. «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» اثر  جدید سروش صحت با دارا بودن همه ویژگی‌ها و سبک شخصی او، بی‌آنکه تابوشکنی  کند و یا ستونی را جا به جا کند، مخاطب تشنه ...