چپ راست (۱۳۹۸)

 برای نوشتن درباره فیلم «چپ راست» باید از تیتراژ پایانی شروع کرد، جایی که تماشاگران محدود داخل سالن با چهره‌های در هم از بی‌کیفیت بودن فیلم و تلف‌شدن وقت و بهای بلیت سینما معترضند، بله درست است. «چپ راست» به شدت بی‌کیفیت و غیرقابل‌باور است. مخاطب به انگیزه کمدی بودن فیلم بلیت تهیه می‌کند، اما دریغ از یک موقعیت که حتی صدای خنده یک نفر به گوش برسد! حامد محمدی که نابلدی در کارگردانی را فریاد می‌زند، (نمونه‌اش سریال ناتمام قبله عالم) در «چپ راست» فکر کرده برای مخاطب چندین دهه گذشته فیلم ساخته‌است! شوخی‌های لوس و بی‌مزه که اساساً به طنز هم نمی‌رسند. فیلم نه کمدی است، نه سیاسی فقط اشاره‌ای الکن به دو تحلیلگر مسائل سیاسی دارد، یکی اصلاح‌طلب و دیگری اصولگرای تندرو. به نظر می‌رسد محمدی به همراه پدر تهیه‌کننده‌اش قصد شوخی سخیف با دو طیف سیاسی را داشته‌اند، شوخی که نه سر دارد و نه ته و به شدت لمپن شده‌است. یک موضوع الکن بی‌قاعده که حتی ایجاد موقعیتی هم ندارد، یعنی کارگردان نمی‌داند ژانر فیلمش چه چیزی است، چراکه قطعاً «چپ راست» با فیلمنامه جلو نرفته‌است. از بی‌قاعده‌بودن شکل‌گیری قصه‌اش که آن هم ناقص و پرتکرار است، می‌شود این را فهمید که فیلمنامه‌ای در کار نیست. فیلم با یک طرح چند خطی جلو رفته و کارگردان پرمدعایش فکر کرده‌است با داشتن رامبد جوان و پیمان قاسمخانی می‌تواند از مخاطب خنده بگیرد. سؤال مهم این است که قاسمخانی خودش فیلمنامه‌نویس کمدی است و چطور توانسته در چنین فیلمی بازی کند! چپ راست در مضمون خود معلق مانده‌است، چیزی برای ارائه ندارد و پیشرفتی برای قصه شکل نمی‌گیرد. دعوا‌ها و کل‌کل سیاسی بشیر و اصلان به شدت باسمه‌ای و تاریخ انقضا گذشته است. کارگردان سعی داشته با بی‌اطلاعی از ...