داستان ازدواج

یک واقعیت حذف شده داستان ازدواج، فیلم آخر نوآ بمباک رِئالیسم عجیبی دارد. فیلم درست از نقطه‌ای شاید باید تمام می‌شد شروع می‌شود. از شروع پایانیک رابطه. افتتاحیه فیلم به شدت درست انتخاب شده، آنقدر که برای مخاطب عام نوید نمایش یک زندگی رمانتیک و جذاب نیویورکی را می‌دهد وبرای مخاطبی که کمی بیشتر دنبال رمز و رازهای فیلم است کدهایش را دارد. کدهایی که شروع اتفاقی دقیقا متضاد نریشن های گفتهشده خواهد بود. فیلم همچون بسیاری از فیلم های این ژانر( مثل آقا و خانم اسمیت) با دعوای زن و مرد در اتاق مشاور شروع می شود اما این جاازمنتظر اتفاق روتین اغلب فیلم ها نباشید. نه فلاش بکی در کار است و نه هپی اندی. و هویت مستقل فیلم به عنوان کارگردانی مستقل درسینمای هالیوود از همان ابتدا کاملا پیداست. جدای از شروع و پایان روایت که خود نگاهی جدید به جدایی دارد، فیلمنامه نیز روند کاملا رئالیستی اش را در بستری مدرن طی میکند. فیلمنامه ای که جدا از یک پیرنگ کلاسیک دراماتیک پر است از جزئیاتی که در راستای ساختن احساس و فضا حرکت می کنند. قصه پر است از احساس و منطق آدم‌ها که در هم گره می خورد و پیچیدگی هایی ساده از زندگی روزمره می سازد. شاید درست شبیهفیلم تحسین شده فرانسیس های همین کارگردان که در عین سادگی مضمون و روایت بسیار پیچیده است. با اینکه قصه با سبک زندگی آمریکایی ها (یا همان لایف استایل) شکل گرفته اما اصالت رابطه و تمام زیر و بم هایش در هر کشور وسبک زندگی دیگری قابل برداشت است. و این جز آن نیست که ماجرا از واقعیتی می آید که در سینما حذف شده. جذابیت رابطه و کنشآن پیش از شروع و درمیانه در اغلب مواقع به دلیل جذابیت های دراماتیک موضوع فیلم است اما اینجا تلخی جریان پایانش کلیت اثر راشکل داده.( اگر مشغول مقایسه ...