مردن در آب مطهر (۱۳۹۸)

  «مردن در آب مطهر» فاصله زیادی با یک اثر سینمایی استاندارد دارد؛ فیلم کوتاهی است که بی‌خود و بی‌جهت کش آمده است، اما قبل از آنکه به موارد ساختاری اثر بپردازیم باید به مضمون اثر بپردازیم. برادران محمودی این بار هم مثل همیشه فیلمی با محوریت افغان‌ها ساخته‌اند، اما چرایی محل رخداد اتفاقات در ایران مشخص نیست. برادران محمودی دوست دارند روی نقاط منفی انگشت بگذارند و جالب است که در این روند نه به ملیت خود رحم می‌کنند و نه به ملیت کشوری که میزبان آنهاست. از فیلم اول یعنی «چند متر مکعب عشق» که کامل‌ترین فیلم برادران محمودی بود تا همین اثر آخر انگار قصد آن‌ها سیاه‌نمایی ایران و ایرانی است. در فیلم «مردن در آب مطهر» هم نوید محمودی ایران را به زندانی تشبیه کرده که همشهریان او در آنجا گیر افتاده‌اند. گویی آن‌ها از بهشت افغانستان به جهنم ایران! مهاجرت کرده‌اند. در چند فیلم قبلی محمودی‌ها هم مهاجرت غیرقانونی از ایران نشان داده شد، اینکه چرا فیلمساز محل مهاجرت را مثلاً ترکیه نشان نمی‌دهد جای سؤال دارد. فیلمساز خبر ندارد چند افغان دکتر و مهندس تحصیلکرده یا تاجر و کاسب در ایران زندگی می‌کنند؟ فیلمساز هر بار می‌خواهد چهره ایران و پایتخت را زشت و خشن نشان بدهد، نشانه‌های این زشتی از جامعه ایرانی و آدم‌هایش بروز پیدا می‌کند. گویی زشت نشان دادن ایران یک تکلیف است که با هر فیلم باید تکرار شود. در «هفت و نیم» هم این رویکرد به شکلی غلیظ دیده می‌شد، اما در این اثر شکل پرداخت به مهاجرت و نگاه نویسنده و فیلمساز به جامعه ایران با چگالی بیشتری ساخته شده است. از آنجا که چشم برادران محمودی همیشه به جشنواره‌های خارجی است، قطعاً به دیده شدن این فیلم در خارج از کشور فکر می‌کنند. تهران جایی است که هیچ نشانه‌ای ...