حریم شخصی (۱۳۹۵)

   همانطور که بارها گفته شده فیلمسازان فیلم اولی با نگرشِ قواعد فیلم کوتاه پا به عرصه ی سینمای بلند می گذارند به طوری که ایده را به خوبی انتخاب می کنند و می توانند لحنِ مورد نظر هم بدست بیاورند اما در میانه های فیلم انگار در قصه پردازی کم می آورند و نمی توانند چفت و بست های ملودراماتیک را در روند ساختاری فیلم اجرا کنند به معنای عامیانه اش فیلمنامه لاغر است و ابعاد ساختاری آن اگر چه جذاب به نظر می رسد اما چیدمان موقعیت ها باعث شکل گیری قصه نمی شود، باید این را در نظر داشت که قصه چگونه شروع می شود اوج و فرود هایش بر چه اساسی شکل می گیرد و موضوع اصلی گره گشایی ست که باید بر اساس کلیت فیلم منطقی باشد. حریم شخصی اولین فیلم سینمایی احمد معظمی بر اساس قصه یی شکل می گیرد که از همان نقطه ی شروع مشخص است که این فیلم با یک حادثه یا بحران مواجه می شود به طور مثال اگر شروعِ فیلم درباره الی را به یاد بیاورید درک خواهید کرد که شروع های شاد و سرخوشانه همیشه پایانی تلخ به همراه دارند؛ حریم شخصی هم با همین روندِ مشخص آغاز می شود ، چند جوان که تصمیم می گیرند بعد از گردش به یک ویلا بروند اساسا نقطه ی عطف این فیلم با دروغی شکل می گیرد که سحر و بابک به دریا و فرهاد و درسا می گویند و این دروغ همان شروع یک بحرانی ست که تماشاگر را به یاد سینمای فرهادی به خصوص فیلم درباره الی می اندازد و در ادامه شکِ فرهاد به دریا اساس این شباهت محتوایی را محکم تر می کند دروغ و شک دو عنصر شاخص سینمای فرهادی ست ، با اینکه حریم شخصی با یک شکل مستقل ساخته شده اما لایه های محتوایی و اِلمان های شکل گیری رابطه های افراد ناخودآگاه ما را به سمت سینمای تعلیق وار فرهادی می برد اما در حریم شخصی تعلیق به آن معنا وجود ندارد و فیلمساز ...