زن شگفت انگیز

 دنیای ابرقهرمانان جایگاهی خاص در مدیوم سینما دارند و داشته‌اند. حضور چنین آثاری عموما با استقبال مخاطب – خصوصا نوجوانان – و گیشه روبه‌رو هستند. پس تولید و ساخت چنین آثاری توجیهی خواهد بود برای اینکه هرساله شاهد چندین اثر با موضوع ابرقهرمانانی باشیم که نام یک جانور یا صفت را به همراهِ پسوند «من» (Man) به یدک بکشند. «واندر وومن» (Wonder Woman) جدیدترین ساخته Patty Jenkins و اولین اثری است که فیلمساز و ابرقهرمان محوری آن هر دو زن هستند و چنین صفتی برای یک فیلم و فیلم‌سازش، پیش از هرگونه قضاوت یا نقدی، این موضوع را به ذهن متبادر می‌کند که همین یک صفت حسابی در به چشم آمدن فیلم کمک می‌کند. زنانگی صفتی است که ممکن است در هر اثری از هر مدیومی وجود داشته و تضادی – در ظاهر – نسبت به سایر اثاری که چنین صفتی را ندارند داشته باشد. اما این صفت زمانی تبدیل به یک برتری می‌شوند که فیلم‌ساز با تعریف معین این صفت، آن را تبدیل به یک ویژگیِ منحصر به فرد کند. در آن صورت می‌توان گفت که این صفت دیگر عامی و الکن نیست، بلکه خاص و متعین است. در غیر این صورت فیلم خیلی زود دست فیلم‌ساز را رو می‌کند که وی نه مضمون را درک کرده است و نه می‌داند که می‌خواهد با آن دقیقا چه بکند و به چه چیزی دست یابد. بنابراین موضوع و صفتی که انتخاب کرده است نه تنها فرم و شکل نمی‌یابد بلکه ضدفرم می‌شود به طوری که هرچه غرضِ فیلم‌‍ساز برای بیان حرف‌هایش چیده بود را نقض و علیه خودش می‌کند. اینگونه می‌شود که در فیلم حفره‌هایی سر بیرون می‌آورند که خودِ فیلم را از پای درمی‌آورند. در خصوص فیلم واندر وومن نیز دقیقا با چنین پدیده‌ای روبه‌رو هستیم. فیلم‌ساز تصور می‌کند با دست گذاشتن روی دنیای زنانگی و شیطنت‌های گاه فمینیستی، می‌تواند ...