سازمان بهداشت جهانی وابسته به سازمان ملل از یک گروه فیلمسازی ایرانی دعوت می کند تا در مورد کودکان بازمانده از دوران جنگ داخلی کشور اوگاندا و همینطور کودکان بازمانده از پدر و مادرهای مبتلا به ایدز فیلمی را تهیه کنند. گروه فیلمسازی با دیدن کشتار بی رحمانه ایدز و فقر ناشی از آن و مشکلات مردم از قبیل: مدارس صحرائی - خانه های ویران - وجود پشه های مالاریا - وجود عاشقان موسیقی و رقص و آواز حتی در ویرانه ها و میان لاشه ها و مگس ها - وجود مادران و مادربزرگ های استواری که بچه های یتیم بسیاری را تحت سرپرستی دارند و بالاخره زن و شوهری که کودک سیاه پوست یتیمی را به فرزندی قبول می کنند و از آن سرزمین به طرف اتریش پرواز می کنند، با واقعیات زندگی مردم روبرو می شوند.