قصیده گاو سفید (۱۳۹۸)

   "قصیده گاو سفید" دومین ساخته بهتاش صناعی ها، فیلمی قابل توجه و به شدت خوش ساخت است. فیلم ایده مرکزی درخشانی دارد و در بسط آن به شدت موفق عمل کرده است. فیلم روایت گر داستانی ست که شاید کم تر کسی به آن توجه کرده باشد: اعدامی که اشتباهاً صورت گرفته و حالا هر یک از افراد متأثر از این اعدام (چه آمر و چه بازماندگانِ متهمِ بی گناه) به نحوی با این مسئله دست و پنجه نرم می کنند. فیلم داستان جسورانه ای دارد که همین داستانِ غافلگیرکننده، همچون موتوریست در پویایی درام. آن چه نقطه عطف فیلم را پدید می آورد مواجهه آمران و بازماندگانِ قربانی این اعدام با یکدیگر و پیوند خوردن زندگی هایشان با هم است. صناعی ها در فیلم خود ضمن ترسیم تبعات قصاص به بسیاری دیگر از مضلات جامعه نیز ورود می کند و به نحوی به اختلالات سیستم قضایی نیز اشاراتی دارد؛ سیستمی که در آن ممکن است قاضی حکم اشتباه دهد، جانی به راحتی آب خوردن گرفته شود و آب از آب تکان نخورد. دلبستگی مینا (مریم مقدم) به قاضی (علیرضا ثانی فر) تاحدودی یادآور فیلم «بیست و یک گرم» است و باید اعتراف کنم که صناعی ها موفق شده است درام خود را با همان جذابیتِ فیلمِ ایناریتو جلو ببرد؛ با این تفاوت که او فضای کار خود را کاملا ایرانی کرده و رفتارها، انگیزه ها، عادات و برخورد کاراکترها با مسایل دلالتی بر همین مدعایند. از محاسنِ فیلم صناعی ها روشن شدن تدریجی رازهای آدم های آن است. در واقع فیلمساز فیلم خود را خشت به خشت جلو می برد و به همان میزان گام به گام اطلاعات و داده هایی را راجع به زندگی، پیشینه و گذشته ی آن ها آشکار می کند. به همین دلیل است که بخش رمانتیک کار نیز باورپذیر است و توی ذوق مخاطب نمی زند. شاید از همان لحظه اولی که سر و کله رضا به ...