هیاهو برای هیچ
«آشوب» فیلم پرزحمتی است؛ اساساً فیلم هایی که با عقبگرد به یک دوره خاص تاریخی ساخته می شوند به لحاظ تولید کارهای سخت و پرهزینه ای هستند اما باید به بررسی این مسئله پرداخت که آیا به صِرف گرد هم آوردن کلکسیونی از ستارگان سینما و تلویزیون و گنجاندن صحنه های نسبتاً بی ربط رقص و آواز (آن هم از با گرایشات فیلمفارسی) می توان گیشه چنین فیلم هایی را تضمین کرد؟
شاید تا چند سال قبل، عوامل ذکر شده می توانستند به تنهایی فروش فیلم ها را تضمین کنند اما به نظر می رسد مخاطب امروزی سینمای ایران به شدت سخت پسند شده است و به این راحتی ها نمی توان رضایت او را جلب نمود و با چنین تمهیداتی سرش را شیره مالید.
«آشوب» یک فیلم پرخرج و پرزحمتِ شکست خورده است؛ فیلمی با طرح اولیه ای که می توانست به فیلم خوبی منجر شود و حالا یک آش شله قلمکار است، با تعداد زیادی پرسوناژ، داستانک و صحنه هایی به شدت کشدار و کسالت بار و فیلمنامه ای منفعل و ضعیف.
ضعف شدید در قصه گویی، در هم آمیزی ژانرهای سیاسی- تاریخی، درام و کمدی با یکدیگر و بهره جویی غیرحرفه ای فیلمساز از عنصر موسیقی آن هم به این شیوه در فیلم، از اصلی ترین عوامل شکست فیلم به حساب می آیند. نمی توان مسئله ی اصلی و مورد تأکید فیلمساز را نادیده گرفت؛ طبیعتاً دگردیسی یک مرد ساده که تا حد زیادی ناخواسته درگیر این تغییرات می شود و تمرکز بر دوره های حساس تاریخ سیاسی ایران در فیلم قابل اعتنا هستند اما پرداخت این چنین دم دستی و ضعیف به این مسائل به جای آن که برای مخاطب جاذبه ایجاد کند، توی ذوق او می زند. می توان کارکرد درست و بجای چنین مقوله هایی را در آثار ارزشمندی چون سریال های «شهرزاد»، «مدار صفر درجه» و ... مشاهده کرد. زمینه ی عاطفی داستان این سریال ها در پس یک اصلیتِ ...
«آشوب» فیلم پرزحمتی است؛ اساساً فیلم هایی که با عقبگرد به یک دوره خاص تاریخی ساخته می شوند به لحاظ تولید کارهای سخت و پرهزینه ای هستند اما باید به بررسی این مسئله پرداخت که آیا به صِرف گرد هم آوردن کلکسیونی از ستارگان سینما و تلویزیون و گنجاندن صحنه های نسبتاً بی ربط رقص و آواز (آن هم از با گرایشات فیلمفارسی) می توان گیشه چنین فیلم هایی را تضمین کرد؟
شاید تا چند سال قبل، عوامل ذکر شده می توانستند ...
