بهشت گمشده (۱۳۸۹)

   برخی فیلم­ها بی آن­ که ادعایی داشته باشند، بی آن­که از تبلیغات گسترده­ای بهره برده باشند و بی آن­ که با انتظاری خاص به تماشایشان بروید با همان امکانات محدود خودشان می­توانند شیرین و دوست­ داشتنی باشند.«بهشت گمشده» یکی از همین دسته فیلم­هاست. «بهشت گمشده» فیلمی به­شدت داستان­محور است و برای پرداخت درست به قصه­اش به­ سراغ یک قالب روایی متفاوت رفته است و اتفاقاً آن­چه به جذابیتش کمک بسزایی می­کند همین قالب روایی کم­تر تکرارشده است. فیلم دو قصه را به موازات هم روایت می­کند و روایت دوم (آنژل و علی) خود داستانی است که شخصیت­های روایت اول درحال خواندنش هستند. درواقع قالب روایی فیلم «داستان در داستان» است؛ قصه در دل قصه­ای دیگر که در نیمه­ی پایانی­اش غافلگیرمان می­کند و در نقطه عطفش با حقیقت تلاقی می­یابد. برای فیلمی "داستان­ محور" انتخاب یک روایت­ پردازی درست و منسجم که در عین حال تکراری هم نباشد قطعاً برد بزرگی به حساب می­ آید. بسیاری از فیلمنامه­ های این سال­ ها از مشکل عدم توانایی تبدیل موقعیت به داستان رنج می ­برند و به همین جهت در روند پیشرفت خود جذابیت دراماتیک­شان را از دست می­ دهند و صاف و مسطح می­ شوند. «بهشت گمشده» اما در تبدیل موقعیت­ هایش به داستان ماهرانه عمل می­ کند و چرخه­ ی درام در آن کامل و منسجم به جلو می­ رود. فیلم، بعضی جاها، یک­دستی­ های جالبی به مخاطب می­ زند. گاهی با ظرافت فریبمان می­ دهد و گاهی با هوشمندی ما را از رو به عمق فیلمنامه­ اش می­ کشاند. به ­عنوان مثال در آغاز گمان می­ کنیم قصه­ ی اصلی فیلم قصه­ ی عیسی و آیداست اما با آغاز روایت دوم، پی می­ بریم این علی و آنژل هستند که قرار است محوریت درام را در دست گیرند و سیر تغییر و دگردیسی آن­هاست ...