کارگردان جوانی نمایش نامه ای درباره ایمان دردوره اشکانیان می نویسدتاباهم کاری یک گروه تئاتری آن رابه اجرا درآورد. عطش جست و جو در تار و پود تاریخ موقعیتی تعارض آمیز برای او فراهم کرده است. زنی، که با او زندگی میکند، بر آن است که آدمیزاد نمی تواند در این جست و جو از دل بستگی های فرعی دست بردارد. مرد اعتقاد به پرواز مدام داردو برآن است که آدمیان فقط در پرواز هم دیگر را می ربایند. او با چنین اعتقادی ، برای ارزیابی موقع انسانی خود و سرزمینی که در آن زندگی می کند، دست به کار بازسازی و اجرای نمایش می شود؛ اما اعضای گروه با نوشتن نامه ای در اعتراض به خود کامگی های کارگردان خواهان عوام پسند کردن نمایش نامه و زدودن جنبه های اشرافی از آن می شوند. او و زن ، پس از جدا شدن از گروه نمایشی و صحبت با دوست کارگرشان ، که عقیده دارد نمایش نامه باید درباره ی روزگار حال باشد، نمایش نامه را به تنهایی به اجرا در می آورند.