در جستجوی فریده (۱۳۹۲)

   «در جستجوی فریده» فیلمی است به کارگردانی مشترک کوروش عطایی و آزاده موسوی که در گروه «هنر و تجربه» به اکران درآمده است. فیلم را در جشنواره­ ی جهانی فیلم فجر تماشا کردم و بی ­اغراق متحیرم کرد. پیش­ تر فیلم­ های مستند دیگری را با محوریت مسئله­ ی فرزندخواندگی و تلاش فرزند خوانده برای پیدا کردن والدین اصلی ­اش دیده بودم و بی­ شک نمی ­توانم به لحاظ موضوعی این فیلم را اثری ساختارشکن بنامم اما آن­چه «در جستجوی فریده» را از دیگر مستندهایی با موضوع مشابه متمایز می­ کند پیچ و خم ­هایی هستند که در مسیر فریده قرار می­ گیرند و موانعی که او را در یافتن گم­شده­ هایش با مشکلات بیشتری مواجه می­ کنند و همین تعلیق­ ها و بحران­ ها آن­قدر غافلگیرکننده ­اند که فضای اثر را به درامی پرکشش و پرتعلیق بدل می ­کنند و با این­که نمی­توان «در جستجوی فریده» را یک داکیودرام نامید به زعم من همین عناصر نمایشی و داستانی به نحوی فیلم را به حال و هوای داکیودرام نزدیک می کنند. از دیگر نکاتی که «در جستجوی فریده» را به فیلمی متفاوت تبدیل کرده است، دگردیسی عمیقی­ ست که شخصیت اصلی فیلم پس از سفرش به ایران آن را تجربه می ­کند. در ابتدای فیلم، فریده به رغم ظاهر شرقی­اش، به لحاظ کردار و خلق و خو، کوچک ترین شباهتی به شرقی­ ها ندارد؛ او زنی­ست مجرد که در آستانه­ ی میانسالی در جامعه ­ای اروپایی مانند همه­ ی اروپایی­ های دیگر زندگی می­ کند و نوعی سردی و میل به نزوا، تک­ افتادگی و خودمحوری در او دیده می­ شود،  طی سفرش به ایران، او به مرور و به واسطه ­ی آشنایی با خانواده ­های مختلف که هر یک از آن­ها احتمال دارد خانواده­ ی واقعی او باشند، دچار تغییر می­ شود. این تغییر البته یک­ جانبه نیست و دوجانبه است، درواقع ...