امیرو پسرکی است ساده و سرشار از حرکت، که در حوالی بوشهر زندگی می کند. او آن قدر افسار گسیخته است که همیشه یک پای دعوای همسن و سال های خودش است. عبدالله نوجوانی است که پدرش، برای آنکه او را به ختنه کردن راضی کند، یک ساز دهنی به او می دهد. بچه های بندر به ساز عبدالله علاقه مند می شوند، و عبدالله در ازای کولی گرفتن از بچه ها سازش را در اختیار آنها می گذارد. امیرو بیش از دیگران به ساز علاقه مند می شود، و بیش از دیگران به عبدالله کولی می دهد. مادرش (شهلا درویشی) او را سرزنش می کند و یکی از بچه ها او را «خر عبدول کل عبدالله» می خواند و باعث می شود که او به خود بیاید و در پناه کشتی به گل نشسته ای، در سکوت، اشک بریزد. او، پس از این که در آب دریا آب تنی می کند، ساز دهنی را از دست عبدالله می رباید و پس از عبور از کوچه پس کوچه های شهر بندری ساز را در دریا می اندازد تا خود را از زیر بار ذلت خلاص کند.