پا تو کفش من نکن (۱۳۹۵)

ایده و سوژه مهم ترین عامل برای ساخت یک فیلم سینمایی به حساب می آیند فیلمساز با ایده یی که مد نظر دارد می تواند قصه گویی کند و یک قالب برای روایت این قصه انتخاب کند، اما گاهی اوقات فیلم هایی در سینما اکران می شوند که شرم آورند، مگر می شود همچین ایده یی برای یک فیلمساز دغدغه باشد یا مگر می شود ذهنیت فیلمساز از سینما اینقدر محدود باشد که فیلمی به نام پا تو کفش من نکن بسازد، اینکه چرا نویسنده این یادداشت به دیدن همچین فیلمی رفته است تنها به یک دلیل و آن هم نام حسین فرحبخش ست که دو فیلم خوبِ عطش و خصوصی را در کارنامه ی کارگردانی اش دارد و اگر نه از تیم بازیگران این فیلم که همه شان تلویزیونی اند می شود حدس زد که این فیلم یک فیلم فارسی عقب افتاده ای است که مشخص نیست چرا ساخته شده است ، از آنجایی که حسین فرحبخش در دهه ی هشتاد و تا حدودی در دهه ی نود استاد تهیه و تولید فیلم های تجاری و بی سروشکل بوده در این فیلم هم همان رویه ی تولیدی را درپیش گرفته، پا تو کفش من نکن که با شرایط سنی به نمایش درآمده است یک اثر بی محتوایی ست که به مستهجن بودن کشیده می شود اساسا شرایط سنی برای این فیلم یک عمل بی فایده به حساب می آید چرا که این فیلم از اساس و پایه یک فیلم تخریب کننده محسوب می شود، حتی این فیلم برای آدم های بزرگسال هم می تواند بدآموز و ضد اخلاقی باشد فیلمی که عرف و اخلاق را زیرپا می گذارد و می خواهد با موقعیت ها و دیالوگ های اروتیک به کمدی برسد مگر می شود؟ از آنجایی که منتقد باید نسبت به چنین آثارِ بی محتوایی بی تفاوت باشد، اما به نظر می رسد وقتی منتقد و کارشناس نسبت به همچین فیلمی سکوت کند فیلمساز فکر می کند که راهش را درست رفته است، پا تو کفش من نکن یک فیلم توهین کننده است که شرعیت را هم به ...