«شهرهرت» عقب مانده‌تر از فیلمفارسی
شهرهرت سلسله تصاویری است که پشت سر هم ردیف شده‌اند. از یک اثر بی‌ربط و شلخته که هر دیالوگش اروتیک و جنسی است چه انتظاری می‌توان داشت؟ اثری عقب‌تر از فیلمفارسی که نه هدفی دارد و نه حرفی و تنها هدفش جیب مخاطب است. شهر هرت آنقدر دچار ابتذال است که عقب افتاده‌تر از آن است که نقد برای آن نوشته شود، چراکه اساساً نمی‌تواند به تحلیل ساختاری برسد، اما می‌شود از ابتذال‌گرایی چنین اثر حقیری نوشت؛ اثری که برایش مهم نیست مخاطبش چه کسی است، به این منظور که وقتی شهر هرت را با خانواده در سینما ببینید، از خجالت نما به نمای آن باید سر به پایین بیندازید، دیالوگ‌های چاله‌میدانی و کوچه خیابانی که بیشتر آن‌ها بداهه است و اساساً فیلمنامه‌ای در کار نیست. موقعیت و روایتی دیده نمی‌شود. هر قدر که فیلم جلو می‌رود، ابتذال آن بیشتر به چشم می‌آید، بمبارانی از دیالوگ‌های جنسی و اروتیک که مخاطب را خجالت زده می‌کند، موضوعی هم که کارگردان برای فیلمش تدارک‌دیده بیشتر در دهه ۸۰ با همین تهیه‌کننده خالتور‌ساز به عنوان آثار شانه تخم‌مرغی کارکرد دارد؛ موضوعی که حتی نمی‌تواند فیلمفارسی باشد در این برهه چگونه می‌تواند تأثیرگذار باشد؟ آیا کریم امینی به این فکر کرده که فیلمش با چه کیفیتی باید در سینما اکران شود؟ اصلاً مخاطب برای کارگردان و تهیه‌کننده این اثر چه جایگاهی دارد؟ جز اینکه سلیقه مخاطب با چنین آثاری بیشتر از قبل تنزل پیدا می‌کند، در شهر هرت اساساً هیچ مضمونی که بخواهد مخاطب را حتی برای دقایقی با خودش همراه کند، یافت نمی‌شود؛ نه خنده‌ای و نه تبسمی دارد و موضوع فیلم تکراری است. خواهر و برادری که به واسطه یک نعش‌کش از خانواده متوفی اخاذی می‌کنند، هیچ نشانه‌ای از ژانر مورد نظر دیده نمی‌شود. جز دلقک‌بازی‌های همیشگی ...
شهرهرت سلسله تصاویری است که پشت سر هم ردیف شده‌اند. از یک اثر بی‌ربط و شلخته که هر دیالوگش اروتیک و جنسی است چه انتظاری می‌توان داشت؟ اثری عقب‌تر از فیلمفارسی که نه هدفی دارد و نه حرفی و تنها هدفش جیب مخاطب است. شهر هرت آنقدر دچار ابتذال است که عقب افتاده‌تر از آن است که نقد برای آن نوشته شود، چراکه اساساً نمی‌تواند به تحلیل ساختاری برسد، اما می‌شود از ابتذال‌گرایی چنین اثر حقیری نوشت؛ اثری که ...
