بیشتر اوقات به آن اتوبان ها و جاده های پیچ در پیچی که مرا به خانه تو می رساند فکر می کنم . در آن سال ها دائم جاده ها در دست ساخت بود . نمی دانم اکنون که سال ها می گذرد ؛ آن جاده های خاکی و مار پیچ که مرا در متر مترِ خود به سوی تو دفن کرده اند ، درست شده اند یا نه . آن چشم انداز اتوبان هایی را به یاد می آورم که چون طلوع زیبا و بی همتای نا امیدی در قلب می درخشد. آن جاده هایی که گاهی یخ زده بودند و گاهی آفتابی جهنمی و ماشین هایی که تا کیلومترها در اتوبان توقف کرده اند . اکنون من در نور لزران چراغ های این اتوبان ها در نیمه شب دفن شده ام . این جاده ها در مغز من مسیر عبور موریانه ها شده اند .