آقای حقدوست انسانی است پاکباخته، که تنها آرزویش داشتن خانه است که سرپناهش باشد. او سرانجام صاحب کلبه ی محقری می شود که به رغم کمبودها و مشکلها از داشتن آن به خود می بالد. اما این آسایش و شادی کوچک دیری نمی پاید؛ حقدوست پس از مدتی با خانواده ی محروم و دربدری روبرو می شود که بیش از او نیازمند سرپناه اند. خانه را به آنها واگذار می کند و خود خانه به دوشی را از سر می گیرد.