امید و مریم مثل خیلی از زوجهای امروز، به قدری درگیر روزمره گی و فشارهای کاری و اجتماعی هستند که نکات و لحظات بسیار ارزشمند و غیرقابل بازگشت زندگی زناشویی خود را کاملاً از یاد برده اند و مصرانه تصمیم گرفته اند از هم جدا شوند. غافل از اینکه اگر کمی به سلایق و علایق یکدیگر احترام بگذارند می توانند مثل پدر و مادر مریم که اتفاقاً در همسایگی آنان هم زندگی می کنند، حتی دعوا می کنند اما چند ثانیه بعد دوباره به جریان عادی و پر از احترام زندگی خود برمی گردند. چون معتقدند اگر دعوا نمک زندگیست و اجتناب ناپذیر، اما قهر سم زندگیست و کاملاً قابل کنترل. جامعه امروز هر چند دارای نگاه های شریف و انسانی هم هست، اما به علت سرعت بیش از حد زندگی، فرصت تأمل و توجه به آدمهای آسیب دیده و تنها را ندارد. با هم بودن بزرگترین سلاح و محافظ انسانهاست در برابر سختیها و تنهایی ها و سوء تفاهمات. در طول قصه می بینیم که نگاه جامعه بر آدمهایی که قادر به ادامه زندگی مشترک خود نیستند، نگاهی انتقادیست و آدمهای تنها شده فرصت ایجاد سوء تفاهمات را برای دیگران بیشتر ایجاد می کنند. در طول فیلم با یک ذره بین نکات ظریف و گاه ندیده گرفته شده ایی که روابط زن و مرد در جامعه و محیط پیرامون با دقت طنز بیشتری نمایش داده میشود و آینه ای در مقابل آدمها قرار می گیرد. تا با کمی بزرگ نمایی همگی به احترام و حرمت نگه داشتن به یکدیگر دعوت شوند. طنز ظریف و عمیقی که سعی شده در صحنه های فیلم پیش بینی شود باعث می شود تلخی حقیقت روابط آدمها بهتر منتقل گردد.