اشکوری با تخصص خنده درمانی به ایران بازگشته و در یکی از بیمارستان های روانی تهران مشغول بکار می شود. او بر این عقیده است که بیماران روانی را باید شاد نگه داشت و آن ها باید به جامعه برگردند. او یک روز گروهی از بیمارانش را برای گردش بیرون می برد و روز دیگر گروه نمایشی را به بیمارستان دعوت می کند. رفته رفته بیماران به دکتر اشکوری علاقمند می شود و مداوای آن ها هم پیشرفت می کند و مدیریت بیمارستان که با این اقدامات موافق نیست، در انتها مجبور می شود که اجباراً موافقت خود را اعلام کند. دکتر اشکوری دو تن از بیماران به نام سیروس و نرگس را تحت مداوا قرار می دهد و در پایان کار سیروس از نرگس خواستگاری می کند.