و اکنون انسان بیش از پیش، همچون پدیده‌ای تنها و نوظهور در این جهان، به خود می‌اندیشد و با بیم و امید، چشم‌اندازی غبارآلوده را به نظاره می‌نشیند که شاید تولدی دیگرگونه از تابور زمین یابد و مرهمی و نوازشی و گهواره‌ای در راه باشد.