جستجو در سایت

1395/11/15 00:00

فیلمسازی به هر قیمت

فیلمسازی به هر قیمت
گروه «هنر و تجربه» دیگر عادتمان داده است که با غافلگیری های بسیاری همراه است. همان قدر که در این سینما می توان شاهد فیلم های خوبی چون «پرویز» و «ماهی و گربه» بود، گاه نیز فیلم هایی چون «قیچی» این سوال را ایجاد می کنند که آیا اصلاً می توان نامشان را "فیلم" گذاشت؟ و این یک معضل اساسی ست که آیا «هنر و تجربه» به این سبب شکل گرفته که هرکس هرآنچه را نمی تواند در گروه های دیگر به نمایش درآورد، با هر کیفیت و هر فرمی، چه خوب – چه بد، در آن نمایش دهد؟ آیا اساساً نام همه ی "چیزهایی" که در این گروه اکران می شود "فیلم" است؟ «کوپال» به بدی «قیچی» و برخی دیگر از فیلم های این گروه نیست اما ترک سالن از سوی بسیاری از اصحاب رسانه در سالن همایشهای برج میلاد که میهمانانش مخاطبین "خاص" و "حرفه ­ای" سینما هستند نشان دهنده­ ی همین امر است که هر اثر نوآورانه ­ای نمی­ تواند به طور قطع مخاطب را راضی نگاه دارد. "کوپال" حرف ­های خوبی برای گفتن دارد اما بستر مناسبی برای شکل­ گیری تمامی رخدادهایش ندارد. فیلم به شدت کشدار است و این کشدار بودن با نوعی بی­ کششی و فقدان کنش های دراماتیک همراه است. تحول مرد در جریان محبوس شدن او در کارگاهش آن چنان که باید منطقی نیست. فیلم قطعاً لحظات تأثیرگذاری هم دارد، مثلاً بلایی که احمد کوپال (لوان هفتوان) ناچار می شود به سر سگ وفادارش، هایکو، بیاورد و یا مرور رفتارهای ناشایستی که با همسرش فیروزه (نازنین فراهانی) داشته است اما این لحظات تأثیرگذار هم کارکرد روایی مناسبی ندارند و شاید به سبب خنثی بودن و طولانی بودن فیلم نمی توانند آن قدر که باید موثر واقع شوند. فرم فیلم خاص و متفاوت است و به لحاظ اجرایی کارگردان عملکرد نسبتاً موفقیت آمیزی داشته است. حضور هفتوان اما، از درخشان ترین بخش های کار است و همین اندک کشش کار نیز به واسطه­ ی حضور او اتفاق می­ افتد. او نقش خود را در فیلمی شخصیت­ محور به درستی ایفا می کند و کنش های درونی و بیرونی کاراکتر را به زیبایی به نمایش می­ گذارد و به یادمان می­آورد که چه خوب است چنین بازیگری با این مشخصات فیزیکی خاص و این حجم از توانمندی در سینمای ایران حضور دارد. اگر بخواهیم در کمال خوش­ بینی به فیلم بنگریم می­ توان هم چنان به این مسئله امیدوار بود که فیلمسازانی هم هستند که در میان موج ملتهب فیلمسازان مقلد (!) راه خود را می­ روند و فیلم خود را با نگرش و دیدگاه خود تولید می­ کنند و همین ریسک پذیری و تجربه­ گرایی اگر به قهقهرا کشیده نشود و از حد خود نگذرد قابل تحسین و نویدبخش اتفاقاتی خوب در سینمای ایران است.