الهامی هوشمندانه از پاندمی کرونا

 ترجمه اختصاصی سلام سینما

قسمت اول فیلم «یک مکان ساکت»، بیشترین فریاد خاموش گوشخراش قابل تصور را در خود داشت. این اثر از جان کرازینسکی نویسنده و کارگردان ممکن است تمام تمرکز و وحشتی که مطلوب است را نداشته باشد در حالی که  الهام گرفتن او از «پارک ژوراسیک»، «آرواره‌ها» و «بیگانه»، مسلماً این بار واضحتر است. قسمت دوم این اثر واقعا هیجان‌انگیز و جذاب است. 

با یک سکانس هیجان‌انگیز در ابتدای فیلم «یک مکان ساکت» که مانند یک شوک طوفانی اولیه عمل می‌کند، ترس و وحشتی را به تصویر می‌کشد که سیاره زمین را فرا گرفته است در حالی که ما توسط این جانداران نابینای ترسناک که شنوایی فوق‌العاده آنها بدین معنی بود که انسان‌ها فقط با ساکت ماندن می‌توانستند زنده بمانند، مورد حمله قرار گرفتیم و کوچکترین سر و صدا باعث قتل عام و کشتار می‌شد. 

«یک مکان ساکت 2»، این وضعیت را به عنوان روایتی کاوش‌گرانه مورد استفاده قرار می‌دهد با برخی از روش‌ها کابوس کسانی که از پناهگاه خود بیرون می‌روند و کسانی که در پشت باقی مانده‌اند، قطع می‌کند. در ابتدا خطوط دو طرفه داستان به طور مبتکرانه تصویر و ایده‌های حیله گرانه در کنارهم خلاصه شده‌اند . بعضی ترس‌های پرشی وجود دارند که باعث شدند من سرجایم با یک جیغ به عقب پرت شدم. ما به طور موثری از همان جایی که فیلم متوقف شده شروع می‌کنیم. 

لی (کرازینسکی) دیگر با ما نیست (مرده است) و همسرش اِولین (امیلی بلانت)،پسرش مارکوس ( نوآ جوپ) ، دختر کم‌شنوایش ریگان (میلیسنت سیمونرز) و نوزاد جدیدشان را ترک کرد، منبع احتمالی فریادهای مهلک است که باید تحت تأمین اکسیژن قرار گیرند این خانواده در برابر دوست و همسایه سابقشان اِمِت (سیلیان مورفی) هیچ شانسی نداشتند.

وقتی ریگان باهوش و زرنگ فهمید که ممکن است جامعه‌ای از آنجا وجود داشته باشد که راهی برای زندگی بدون ترس پیدا کرده‌اند ، به طور مخفیانه بیرون می‌رود تا برای پیدا کردن آنها تلاش کند و اولین بیچاره، امت دلخور و کینه ای را تشویق می کند که او را دنبال کند و او را در امان نگه دارد در همین حال پیش مارکو و نوزاد خواهد ماند و داستان دو طرفه به طور موازی آغاز می‌شود.

چیزی که این فیلم را جالب می‌کند، نمایش یک وضعیت آخرالزمانی است که در مدت کوتاهی جامعه‌ی انسانی وحشت زده کرده و در حالت زندگی استعماری و مغلوب قرار گرفته است که یک پله پایین‌تر به موجوداتی وحشی تبدیل می‌شوند و بی‌صدا یکدیگر را به جنب و جوش می‌اندازند. کمی شرم آور است که فیلم برای هنرنمایی «امیلی بلانت» که خیلی عالی است، وقت زیادی نمی‌گذارد. 

من تعجب می‌کردم که آیا کرازینسکی فکر نمی‌کند که ترس‌هایی به سبک Battleship potemtin برای آن کودک کوچک آسیب‌پذیر باشد؟ شاید تصور می‌کرد که این خیلی واضح است، اما «سایموند زیک» بازیگری عالی و توانمند است. او جسورانه و با اعتماد به نفس، خودش را در برابر هیجان‌های اولیه‌ی «مورفی» کنترل کرد.

منبع: گاردین

مترجم: وحید فیض خواه