مرگ را سخت نگیرید

به نام خدا

نقد فیلم جهان با من برقص

جهان با من برقص اولین ساخته ی سینمایی سروش صحت است.سروش صحت سابقه ساخت سریال های لیسانسه ها،فوق لیسانسه ها،پژمان،ساختمان پزشکان و.... را در کارنامه خود دارد.این فیلم در جشنواره جهانی فیلم فجر جایزه بهترین کارگردانی را برای صحت به ارمغان آورد.این فیلم اما در گیشه مطابق انتظار عمل نکرد.جهان با من برقص به فروش حدودا هشت میلیاردی دست پیدا کرد که من خودم به شخصه انتظار داشتم از خوزعبلاتی مثل ماهمه با هم هستیم،چهار انگشت و... فروش بیشتری داشته باشد.بگذریم.

جهان با من برقص به عنوان اولین ساخته سینمایی سروش صحت فیلم بدی نیست اما مسلما فیلم خوبی هم نیست.فیلم با مفهوم مرگ سر و کار دارد.به نظرم مفهوم مرگ برای کارگردانی که اولین فیلم سینمایی خود را تجربه می کند فیلم سخت و پیچیده ایست.اشتباه صحت هم در همین است.به همین دلیل فیلمنامه اش با ضعف های اساسی روبرو است.یکی از مشکلات فیلمنامه در شکل گرفتن روابط بین شخصیت هاست.ما به هیچ وجه با چگونگی آشنایی این شخصیت ها و نوع روابطشان آشنا نمیشویم.صرفا رابطه بین احسان(جواد عزتی)و بهرام نسبتا برای مخاطب واضح است.مشکل دیگر در وجود گاو و خر و ارکسترهاست.اگر سکانس های مربوط به موسیقی ارکستر ها و دیالوگ های جهان(علی مصفا) با گاو و خر را حذف کنیم چه اتفاقی می افتد؟واقعا هیچ ضربه ای به فیلم وارد نمی شود.یا به عنوان مثال صحنه ای که چایی روی صورت هانیه توسلی می ریزد و یک دفعه صحنه کات میخورد و توسلی جیغ می زند و پشت او بقیه شخصیت ها دنبال هم می دوند.خوب این واقعا یعنی چه؟فکر کنم خود صحت هم هیچ توضیح منطقی برای این سکانس ها نداشته باشد.مشکل دیگر فیلم در بازی هاست.به نظرم جواد عزتی یکی از ضعیف ترین بازی هایش را در این فیلم انجام داده است.شاید هم به خاطر مشکلات فیلمنامه است که بازی عزتی به چشم نمی آید.در هر حال بگذریم.شخصیت جهان هم در این فیلم کاملا منفعل است.یعنی هیچ کار مفیدی در جهت بهتر شدن شرایط انجام نمی دهد.یا مثلا شخصیت کاظم سیاحی به عنوان برادر جهان در یک سکانس هایی از فیلم محو می شود.ژانر فیلم هم به صورت کمدی اجتماعی تعریف شده بود اما به هیچ وجه رگه های طنز در این فیلم دیده نمی شود.به جز یک سری شوخی های دم دستی.یا مثلا دلیل وجود آسا در فیلم چیست؟چرا پدر او انقدر راحت با مشکلات او کنار می آید؟واقعا برای من مشخص نیست‌.همه اینها نکات منفی و ضعف هستند.اما این نکات منفی به این معنی نیست که فیلم خیلی بد است.اصلا به این شکل نیست.نکات مثبتی هم دارد.قاب بندی های سروش صحت در این فیلم تقریبا در اکثر صحنه ها درست است.یعنی حداقل با فیلمی طرف هستیم که یک کارگردان خوب بالای سرش داشته است.قاب بندی هایی که کاملا متناسب با پرده سینماست.یا مثلا لوکیشن حساب شده ی فیلم.طبیعتی که عاری از هرگونه خشم و پر از زیبایی های چشم نواز است.خدا را شکر فیلم از خیلی جهات از فیلم های سخیفی همچون ما همه با هم هستیم،مطرب،لس آنجلس تهران،زیر نظر و.... جلوتر است و من به خاطر همین داستان به سروش صحت تبریک می گویم که سراغ موضوعات این چنینی که توهین به شعور مخاطب است نرفت.رنگ پردازی هم در بعضی صحنه ها کاملا به چشم می آید .مثل صحنه ای که جهان به سمت درختی می رود که دوربین با یک نمای اکستریم لانگ شات آن صحنه را به تصویر می کشد.درختی که نصف برگ هایش زرد و نصف دیگر سبز هستند و گاوی قهوه ای و رنگ لباس جهان و آسمان آبی و.... رنگ پردازی های خوبی به ما نشان می دهد‌.البته فقط در بعضی سکانس ها.من در این فیلم شخصیت حمید(با بازی سیاوش چراغی پور)را دوست داشتم.به نظرم نقشش کاملا اندازه بود و بازی او هم درست و حساب شده بود.خوبی دیگر جهان با من برقص این است که حداقل بعد از دیدن فیلم حال آدم خوب می شودو کمی از روحیه امید و نشاط را در شما تزریق می کند.در ابتدای اکران این فیلم نقد علی بحرینی را خواندم که این فیلم را بهترین فیلم سال ۹۸ بالاتر از فیلم هایی مثل سرخپوست،متری شش و نیم،قصر شیرین،شبی که ماه کامل شد و... انتخاب کرده بود.نظر هر شخصی محترم است و دلایل خودش را هم دارد.

در نهایت این را بگویم که جهان با من برقص ارزش این را دارد که یک ساعت و سی دقیقه با خانواده پای تلویزیون بنشینید و اولین فیلم سینمایی سروش صحت را تماشا کنید.باشد که در زندگی امیدوار باشید و اتفاقات دم دستی و کینه توزی ها را کنار بگذارید و نهایت لذت را از زندگی خود ببرید و خیلی هم به مرگ فکر نکنید.

محمد شیخی