یک نکته ناگفته در تاریخ جنگ! این عنوان می­شود شروع به تلاشی همه جانبه برای بازسازی مجاهدت­ های رزمندگان اسلام در برهه­ ای حساس از تاریخ جنگ که سرنوشت دفاع مقدس را رقم می­زند و اتفاقا قابلیت­ های نمایشی بالایی هم دارد. دست اندرکاران فیلم می­گویند که «تنگه ابوقریب» با چنین ایده­ای از طرف سعید ملکان که سال­ها آن را در ذهن داشته کلید خورده­ است. با اعتماد کاملی که در این سالیان همکاری با بهرام توکلی داشته­ است، او را بهترین گزینه برای پرداختن داستان و به تصویر درآوردن این سوژه تشخیص داده­ است.

آنچه که از فیلم تنگه ابوقریب بر پرده سینما دیده می­ شود، قرائت و روایت جدیدی از سینمای جنگ است که این عرصه را متحول کرده­است. یعنی همکاری مبارکی که در این حوزه بین ملکان و توکلی رخ داده است، به خوبی نتیجه داده است. ملکان سال گذشته نیز فیلم ویلایی ها را برای جشنواره فجر داشت که آن هم به لحاظ مضمون و پرداخت کار متفاوت و قابل ستایشی در سینمای دفاع مقدس به شمار می­ رود. این روند نشان می­ دهد که او دانسته وارد این ماجرا شده است و گرایشی که به عرصه دفاع مقدس احساس می­ کند متعهدانه است. 

اما چرا او دفاع مقدس را به عنوان موضوع فیلم­ هایش برگزیده است. مگر عده­ ای از سینماگران ایران سال­ها سرو صدا به پا نکرده­اند که این حوزه دیگر جای کار و سوژه ندارد، چطور این جسارت را به خود داده که وارد این حوزه شود و در این وادی کار کند؟ اصلا توکلی به عنوان یکی از کارگردانان جوان و امروزی چگونه ریسک ورود به سینمای بی­ رمق شده­ ی دفاع مقدس  را پذیرفته است؟ خروجیِ «تنگه ابوقریب» به ما پاسخ این سوال را خواهد داد. یک فیلم تمام و کمال که در عین دارابودن از داستانی جذاب و پر محتوا، توانسته است با بهره­ گیری از تکنیک­ های ناب و به روز سینمایی، یک فیلم ارزشمند را در کارنامه کاری توکلی و بالاتر از آن یعنی سینمای ایران قرار دهد.

تلاش این دو رفیق یعنی ملکان و توکلی تنها در نمایش یک روز از جنگ بوده است. آنها در لابلای خاطرات خاک گرفته جنگ گشته­اند و سوژه خود را پیدا کرده­ اند. بچه­ های گردان عمار لشگر 27 محمد رسول الله در آخرین روزهای جنگ در یک عملیات یک روزه رشادت­ هایی به خرج می­ دهند که در تاریخ آن روزها گم می­ شود و به نوعی به فراموشی سپرده می­ شود. هنر امثال این دو عزیز کشف و پرداخت به این سوژه است. سینمای ایران به این دست از کاشفان نیاز دارد که سوژه­ های بکر و قابل پرداخت سینما در تاریخ این مرز و بوم بخصوص تاریخ انقلاب و جنگ تحمیلی را کشف کنند. دفاع مقدس ما مالامال است از این قصه­ های دراماتیک که قابلیت سینمایی شدن دارد و موید همین ماجرا میشود تنگه ابوقریب!

نگاه شریف و قابل تحسینی که در فیلم دیده می­شود، روایت جنگ برای نوجوانانی است که شاید درک مفهوم جنگ در حالت عادی برایشان سخت است. فیلم خیلی خوب و با رعایت انصاف به روایت جنگ می­پردازد و در عین حال زشتی­ ها و زیبایی­ هایش را از نزدیک­ترین فاصله ممکن به تصویر می­کشد. این دغدغه که پاسخگوی نوجوانان و جوانان وطن در این عرصه باشی به اندازه­ ی خود ساخت چنین فیلمِ گرانبهایی، باارزش است.

حال که امثال توکلی و ملکان مسیر جدید و پر امیدی را آغاز کرده­ اند، می­توان انتظار داشت تا اگر قصد پیشرفت در سینمای ایران، در ذهن سینماگران ایرانی وجود دارد باید این حرکت قابل تقدیر در مسیر دفاع مقدس که یک کار خودخواسته و دلی است، الگو قرار گیرد. تنگه ابوقریب نشان داد که اگر معتقد هستیم سینمای ایران از نبود داستان و فیلمنامه خوب رنج می­برد، این معدن دفاع مقدس گنجینه خوبی است برای نشان دادن هنر فیلمنامه نویسانی که به دنبال سوژه­ های خوب و سینمایی می­ گردند.