زایش
«به دنیا آمدن» یک فیلم رئالیستی خوش ساخت است که نحوه ی درست چینش رویدادها و انتخاب جنس روایتپردازیاش آن را به فیلمی رو به جلو در کارنامهی فیلمسازی محسن عبدالوهاب تبدیل کرده است.
داستان «به دنیا آمدن» حول ایدهای ناب شکل می گیرد که تاکنون کمتر فیلمسازی به سراغش رفته است. کانون بحران در «به دنیا آمدن» بحران رابطه ی انسانیست. فرهاد و پری در ابتدای فیلم زندگی آرامی دارند اما اختلاف عقیده ی آنها بر سر سقط یا عدم سقط جنین شان زندگی مشترک آنها را دستخوش تغییراتی می کند. آن چه در فیلم با ظرافت به تصویر درآمده نه فقط اختلاف زوج پیرامون مسئله ی سقط است بلکه کشمکش درونی زن که از منظر مسئله ای انسانی به پدیده ی سقط نگاه می کند نیز به زیبایی ترسیم می شود. علاوه بر خط داستان اصلی، درام متشکل از چند داستان فرعی هم هست که قرار است در نقاطی درست به داستان اصلی ملحق شوند و به برخی از چرایی های فیلم، انگیزه ها، کنش ها و تصمیمات آدم هایش پاسخ دهند. بحران کاری زن و مرد از جمله مهم ترین پیرنگ های فرعی داستان است که به عنوان یکی از اصلیترین دلایل مرد برای تأکیدش بر سقط جنین تعریف می شود. عبدالوهالب می کوشد تا سیر دگردیسی زن را از موقعیت اولیه به موقعیت نهایی خردمندانه ترسیم کند و در عین حال منطق روایی کار را نیز حفظ نماید. سیر تحول زن شاید تاحدودی سریع و ناگهانی به نظر بیاید. پری در آغاز فیلم بسیار مصر به سقط جنین است اما به ناگاه تغییر عقیده می دهد و این تغییر عقیده نه به شکل تردید بلکه در قامت قاطعیتی محتوم از سوی او برای ادامه بارداری به تصویر درآمده که شاید پذیرش این تحول ناگهانی برای مخاطب کمی دشوار باشد اما نباید فراموش کرد که فیلمساز در کنار داستان اصلی چند داستان فرعی هم داشته که باید به آنها نیز به قدر کافی میپرداخته است؛ اگر داستانک گروه تئاتر و فیلم مستندی که فرهاد مشغول ساختن آن هست را به موازات مسئلهی بارداری زن دنبال کنیم میتوانیم خلق این آثار هنری و سختیهایی را که به خالقانشان تحمیل میکنند از دیدگاهی استعاری بررسی کنیم؛ در هر دو داستان قرار است "زایش" و "تولد" اتفاق بیفتد؛ بنابراین فیلمساز با رویکردی هوشمندانه داستانهای فرعی را با لحنی استعاری به موازات قصهی اصلی پیش میبرد تا مخاطب بسیاری از مفاهیم نهفته در درام را در لایههای زیرین متن آن جستجو کند.
از دیگر محاسن «به دنیا آمدن» ریتم مناسب آن است. با آنکه فیلم قرار نیست غافلگیری های متعددی داشته باشد اما با ضرباهنگ درست و حذف زوائدش توانسته هم به آدمهای ش نزدیک شود و هم مخاطب را با آن ها و دنیایشان همراه سازد.
«به دنیا آمدن» علاوه بر اجرای شسته رفته اش، بازی های درخشانش، شخصیت پردازیهای درستش و فیلمنامه ی نسبتاً کم حفره اش از این جهت فیلم قابل اعتنایی ست که یک مسئله ی مهم اجتماعی-انسانی را به واسطه ی درک درست فیلمساز از مناسبات، روابط و کشمکش های قشر متوسط جامعه ی مدرن امروزی با لحنی واقعگرایانه به تصویر کشیده و از ظرفیت دراماتیک خود به درستی بهره می برد.