اوپنهایمر، نبرد درون

سراسر هستی  از آغاز تا پایان، صحنه ی تقابل و نبردی است که گاه در دنیای درونی انسان شکل گرفته است و گاه در دنیای بیرون از آن.

اوپنهایمر، روایتگر سیر صعودی و نزولی نابغه ی فیزیک و پدر بمب اتمی است که پس از رسیدن به قله ی موفقیت در ساخت بمب اتم در سراشیبی شکستی درونی قرار می گیرد. 

فیلم با پرش های روایی از صحنه های محاکمه ی اوپنهایمر، همزمان سیر زندگانی وی را از جوانی تا پیرسالی به تصویر می کشد. 

سیری حیرت انگیز و تماشایی از ابداع و خلاقیت مغز بشر برای شکافتن عمیق ترین ذرات هستی که فوران مبهوت کننده ی آن در برابر ذهن کم توان مخاطب عادی که شاید به ندرت سیر حیات علمی نابغه ای را از نزدیک نظاره گر باشد، موجی از حیرت و شگفتی به همراه می آورد.

سیری از شکوفایی و به بارنشستن میوه ی نبوغ که حال به سمّی ترین شکلِ ممکن، دستانِ لرزان و چشمانِ ترسانِ  باغبانش را برای باروری مسمومیتِ مُهلکِ آن  به لرز و وحشت انداخته است. 

نیک بنگریم، درست است که در طول تاریخ همواره جنگ ها و نابودی های عظیم با دستانِ آلوده ی قدرت های بزرگ و با سودجستن از نبوغ معصومانه ی بشر رخ نموده است و  اینکه هر جا در جهان اریکه قدرتی بود، مولود فساد نیز در آن پا گذاشته است؛  اما نمی توان نقش قدرتی را نادیده گرفت که درون هر انسان و در محکمه ای به نام وجدان، در نبرد میان خیر و شرِّ وجود، همواره انسان بودن را انتخاب نموده است. 

در واقع، خویِ راستینِ انسانی، قبل از هر محاکمه ای در بیرون، سخت ترین قضاوت ها را خود، با خویشتنِ خویش انجام می دهد و در نهایت، تنها اوست که تمام قدرت انسانی را از آن خود می کند.