چرا اکران فیلم‌های سینمای جهان در پردیس‌های سینمای پایتخت اتفاق مهمی است؟
اختصاصی سلام سینما- امروز اتفاق ویژه‌ای در سالن‌های سینمای دو پردیس محبوب سینمایی یعنی کوروش و مگامال افتاده است اما آن اتفاق چیست: آغاز –البته آزمایشی- اکران فیلم‌های سینمای جهان بر پرده تعدادی از پردیس‌های سینمایی در ایران. هرچند که پیش از این اتفاق هم شاهد اکران فیلم‌های خارجی روی پرده بوده‌ایم اما این اکران‌ها محدود به برنامه‌های خاص سینماتک‌هایی مانند سینماتک قلهک و یا سینماتک کوروش بوده‌اند. اما اینکه فیلم‌های سینمای جهان و خصوصا هالیوود آمریکا در سینماها در کنار دیگر فیلم‌ها به نمایش دربیایند اتفاق ویژه و مهمی است که به شکل جدی می‌تواند هم فروش فیلم‌ها و هم کیفیت فنی سینمای ایران را دستخوش دگرگونی کند. مثلا تصور کنید که همزمان با اکران فیلم لوده‌ای مانند «تگزاس»، «دد پول۲» یا «هشت یار اوشن» هم اکران شود. آن وقت همه مواردی که «تگزاس» از آن‌ها سواستفاده می‌کند تا به واسطه‌شان مخاطب را بدزد (مانند نشان دادن زنان خارجی به قیمت بی حجاب بودنشان، نمایش جذابیت‌های توریستی برزیل و آمریکای لاتین که برای ایرانیان می‌تواند بسیار جذاب باشد و البته مهم‌تر از همه این‌ها استفاده از شوخی‌های لوده و زننده جنسی برای خنداندن مخاطب به هر قیمتی) ناگهان دود می‌شود و به هوا می‌رود چراکه حالا مخاطب نسخه درست و درمان همه این‌ها را در سبد انتخابیش دارد و می‌تواند فیلمی را ببیند که همه جذابیت‌های سرگرم‌کننده این چنینی را داشته باشد اما مصداق عینی ابتذال نباشد و از نظر تکنیکی و سینمایی هم حداقل قابل تحمل باشد.
بگذارید با خودمان و سینمای ایران روراست باشیم؛ سینمای کمدی و بدنه ایران امروزه ضعیف‌تر از هروقت دیگری و در قهقراست. و ایجاد رقابت میان این آثار با آثار مطرح و استاندارد سینمایی جهان شاید تنها راهی باشد که به این بلاهت در سینمای کمدی که تاثیر مستقیمی در تنزیل سلیقه مخاطب ایرانی دارد، پایان دهیم. وقتی عوامل سازنده این کمدی‌های این چنینی ببینند که تماشاگر دیگر گول هربه‌های سطح پایینشان را نمی‌خورد و گزینه‌های بهتری برای خندیدن به جز قردادن یا شوخی‌های جنسی سام درخشانی دارند، خب مجبور می‌شوند کار باکیفیت‌تری تولید کنند وگرنه لاجرم ورشکست خواهند شد. (خوب مردن بهتر از بد زندگی کردن است به هرحال!!!) پس چاره‌ای جز رقابت در سطح حرفه‌ای‌تری برایشان باقی نمی‌ماند و خب این بهترین خبر است!
ضمن اینکه، این حق اولیه هر خوره فیلمی‌ست که گستره انتخابی‌اش میان آثار مختلف داخلی و خارجی متنوع باشد و آثار سینمای روز جهان را روی پرده‌ها ببیند. تصورش را بکنید که این طرح که البته در حال حاضر و با اکران غیر رسمی و بی سروصدای «همه پول‌های جهان» به کارگردانی ریدلی اسکات، دارد امتحان خود را پس می‌دهد، سربلند بیرون بیاید و دولت تدبیر و امید و معاونت سینمایی وابسته به آن پس از هشت سال بالاخره یک حرکت مفید و پیشبرنده در سینمای ایران انجام دهد و این طرح را اجرایی کند. آن‌وقت همگی دور هم و بر روی پرده به تماشای «روزی روزگاری در هالیوود» فیلم جدید تارانتینوی بزرگ می‌نشینیم و کیفور می‌شویم. یا با تماشای « مرد ایرلندی» مارتین اسکورسیزی دود از کله‌مان بلند شود. خوره‌های فیلم خوب می‌دانند که تماشای چنین آثار بزرگ و بیگ پروداکشن‌هایی روی پرده چقدر با تماشایشان در قاب کوچک تلویزیون یا مانیتور متفاوت است و لذت تماشای یک فیلم روی پرده و غرق شدن در آن و اتمسفری که دیدن فیلم در کنار تماشاگران در سالن سینما به فیلم تزریق می‌کند، جهان دیگری است اصلا...در سالن سینما و تاریکیش و بهت همدلانه تماشاگران در کنار یکدیگر بود که بیش از همیشه و بیش از تماشای فیلم در مانیتور و یا حتی پروژکتورهای خانگی، عاشق «هفت» فینچر یا «پالپ فیکشن» و «هوگو» شدیم...
جا دارد در انتها به صحبت علی آشتیان‌پور مسئول اکران فیلم‌های خارجی درباره درآمد این فیلم‌ها هم اشاره کنیم: « از نمایش این فیلم‌ها، سهم صاحب سینما ۴۰ درصد است و ۶۰ درصد دیگر هم به طور اختصاصی برای هزینه‌های درمانی اهالی سینما و ایجاد یک مرکز درمانی با مدیریت خانه سینما تعلق می‌گیرد.»
