جواد (بیژن امکانیان) و مریم (هیلدا پیرزاد) | جاده‌صاف‌کن روابط عاشقانه
در اولین سال‌های پس از انقلاب و زمانی که حتی صحبت کردن از عشق زمینی هم به‌سختی امکان‌پذیر بود، صدرعاملی در «گل‌های داوودی» راه هوشمندانه‌ای برای عبور از کنار خطوط قرمز پیدا کرد: نمایش رابطه‌ای عاشقانه میان دو فرد نابینا. با این تمهید، او توانست رابطه‌ای لطیف را به تصویر بکشد بدون این‌که کوچک‌ترین شبهه‌ای در مورد نقش جسمانیت و غرایز بشری در مورد آن به وجود بیاید. از نظر دراماتیک هم این ویژگی جسمانی جواد و مریم، «گل‌های داوودی» را به عاشقانه‌ای بسیار غمگین و احساسی تبدیل کرد؛ عشقی نه بر پایه شور یا ماجراجویی‌های متعارف دوره جوانی، بلکه ناشی از یک درد مشترک و مبتنی بر ایثار و پناه. مریم و جواد از زخم‌هایی درون خود رنج می‌برند اما در کنار هم می‌توانند به‌جای پنهان کردن آن زخم‌ها، به ادامه دادن بیاندیشند. عشق فیلم «گل‌های داوودی» آرام و درونی است (که بخشی از آن ناشی از خطوط قرمز اوایل دهه 60 بود) و نتیجه، جنسی از رابطه انسانی است که بیش از این که هیجان ایجاد کند، راهی است برای ادامه زندگی و کنار آمدن با مشکلات – شاید به‌عنوان تنها راه ممکن.