تحلیل فیلم زن و بچه | پختگی و اعتدال سعید روستایی

هوشنگ گلمکانی، سردبیر مجله فیلم امروز، در صفحه اینستاگرام این نشریه در مورد فیلم «زن و بچه» به کارگردانی سعید روستایی چنین نوشت:

سعید روستایی پس از سه فیلم با لحنی خشمگین و خروشان و آتشین، اینک با «زن و بچه» به بلوغ و تعادل و وقار در لحن و روایت رسیده است. اغراق و عصبیت گاه آزاردهنده در سه فیلم قبلی او، به ویژه در «برادران لیلا»، حالا تبدیل به پختگی و اعتدالی در تناسب با محتوایی شده که با رویکرد سابق می‌توانست حتی منجر به فریادهای دلخراش شود. «برادران لیلا» به دلیل شخصیت‌های نمادینش موجی عظیم از تعبیرهای سیاسی برانگیخت، اما «زن و بچه» می‌تواند موجی عظیم‌تر از یک بحران انسانی فراگیر باشد.

نکته مهم این است که سعید روستایی که در سه فیلم اول در حال کندوکاو در سطح ناهنجاری‌ها و فساد جامعه بود، اینک به عمق و زیر پوست روابط پیچیده انسانی رفته است. البته که این نقب هنرمندانه حتی هولناک‌تر از چالش‌های اجتاعی اوست (که با تماشایش شاید آدم از همه سلب اعتاد کند) اما اندکی امید را هم از تماشاگر غافلگیر و بهت‌زده‌اش (هرچند با کاربرد نمادی آشنا) دریغ نمی‌کند. «زن و بچه» پیشنهادی در حد فاصل سینمای اصغر فرهادی و خود روستایی است که می‌تواند نقطه عطفی در کارنامه این فیلم‌ساز بااستعداد تلقی شود.

پریناز ایزدیار فوق‌العاده است و این بازی تاثیرگذار و خویشتن‌دارانه حاصل همین تعادل در رویکرد به لحن روایت، و درک درست بازیگر از این ویژگی مهم است. گاهی نگاهی مات و مبهوت در سکوت، بسیار گیراتر و تاثیرگذارتر از ضجه و فریاد است. تماشاگر «زن و بچه» چند بار در ارجاع به درون خودش غافلگیر و شاید شرمنده می‌شود.