چرا فیلم‌های «خیلی بد» تماشاگران را شیفته می‌کنند؟

نسخه جدید فیلم «جنگ دنیاها» (War of the Worlds) با بازی آیس کیوب، که نقش مأمور امنیتی ناظر بر تهاجم بیگانگان را بدون ترک میز کارش ایفا می‌کند، از منتقدان امتیاز صفر درصد در Rotten Tomatoes گرفت. این فیلم که در دوران پاندمی ساخته و تا امروز در بایگانی مانده بود، به‌دلیل روایت اغراق‌آمیز و سکانس‌های عجیب، از جمله نجات زمین توسط پهپاد آمازون، به سوژه تمسخر و کنجکاوی کاربران تبدیل شد.

لون هریس، تهیه‌کننده پادکست (This Week in Startups)، می‌گوید امتیاز بسیار پایین فیلم‌ها می‌تواند به‌اندازه امتیاز بالای آن‌ها جذاب باشد؛ زیرا بر اجماع عمومی بر «بد بودن» اثر دلالت دارد و کنجکاوی تماشاگر را برای کشف دلیل این اتفاق برمی‌انگیزد. او معتقد است دیدن تلاش فیلم‌سازان برای پنهان‌کردن محدودیت‌های بودجه و مشکلات تولید، تجربه‌ای جالب‌تر از تماشای یک فیلم پرزرق‌وبرق اما کلیشه‌ای است.

برخی منتقدان، مانند جردن هافمن از (Entertainment Weekly)، نیز با وجود اذعان به «آشفته» بودن فیلم، آن را بامزه و سرگرم‌کننده دانسته‌اند؛ تحلیلی که امتیاز فیلم را به ۴ درصد رساند. تیمون سینگ، بنیان‌گذار باشگاه فیلم‌های بد بریستول، می‌گوید فیلم‌های «فاجعه‌بار» می‌توانند بسیار به‌یادماندنی‌تر از بلاک‌باسترهای پرهزینه اما خسته‌کننده باشند. او «سامورایی پلیس» (Samurai Cop) را نمونه‌ای از بدی لذت‌بخش در مقابل فیلم‌هایی مثل «تغییرشکل‌دهندگان: آخرین شوالیه» (Transformers: The Last Knight) می‌داند که حین تماشا هم فراموش می‌شوند.

کاترین کولدایرن، نویسنده (Junk Film: Why Bad Movies Matter)، بر این باور است که شکست صادقانه و تلاش بی‌نتیجه یک کارگردان، دیدنی‌تر از محصول بی‌روح است. او فیلم «زنده ماندن» (Staying Alive) (۱۹۸۳) را نمونه محبوب خود می‌داند که با وجود فروش خوب، از نظر هنری شکست خورد.

فهرست بدترین فیلم‌های Rotten Tomatoes که عمدتاً شامل آثار ۲۵ سال اخیر است شامل (Ballistic: Ecks vs Sever) ، (One Missed Call)، (Left Behind)، (A Thousand Words) و (Gotti) می‌شود؛ آثاری با صفر درصد امتیاز منتقدان که به‌جای محو شدن، در حافظه سینمایی به عنوان «افتضاحات دوست‌داشتنی» ماندگار شده‌اند.