جشنواره فیلم لندن ۲۰۲۵؛ بهترین‌ها، بدترین‌ها و ستاره‌های درخشان
سیدنی سوئینی در «کریستی» (Christy) نقش بوکسور آمریکایی کریستی مارتین را بازی می‌کند و منتقدان معتقدند اگرچه فیلم حرکات از پیش تعیین‌شده‌ای دارد، اجرای سوئینی با انرژی و تأثیرگذار است.
جنیفر لارنس در «بمیر عشق من» (Die My Love) نقش مادری خسته و عصبی را بازی می‌کند؛ فیلمی پر از آشوب و خشم که لحظاتی تقریباً کارتونی دارد اما اجراهای خام و واقعی لارنس جذابیت فیلم را حفظ می‌کند.
برندن فریزر در «خانواده اجاره‌ای» (Rental Family) دوباره درخشش دارد؛ داستانی شیرین و تأثیرگذار درباره مردی که به‌عنوان دوست و همراه اجاره‌ای فعالیت می‌کند و فرصت بازسازی روابط انسانی را می‌یابد.
(Springsteen: Deliver Me From Nowhere) بیوپیکی کم‌هیجان درباره ثبت خاطرات و روان هنرمند که به جای آتش‌بازی، به عمق شخصیت اسپرینگستین می‌پردازد.
چنینگ تیتوم در (Roofman) نقش سربازی سابق را بازی می‌کند که پس از سرقت، مخفیانه در فروشگاه بازی زندگی می‌کند. اجرای تیتوم هم کمدی است و هم احساسی، فرصتی طلایی برای او برای اثبات توانایی‌هایش.
دانیل دی-لوئیس در (Anemone) بازگشتی محدود اما تأثیرگذار دارد؛ فیلمی روان‌شناسانه و تاریک که خلق شخصیت او را برجسته می‌کند.
(Animal Farm) انیمیشن جدید از اندی سرکیس نقدهای منفی گرفت؛ طراحی شخصیت‌ها، موسیقی و مکان‌بندی معاصر سبب شد که از داستان اصلی دور شود.
(Hedda) نیا داکوستا بازآفرینی آزادانه‌ای از «هدا گابلر» ایبسن است؛ تسا تامپسون در نقش هدا و نینا هوس در نقش معشوقه سابق او بهترین اجراها را دارند، در حالی‌که روایت گاهی گیج‌کننده و پیچیده است.
(Hamnet) کلویی ژائو اقتباسی حساس و آرام از رمان مگی اوفارل است؛ جسى باکلی و پاول مسکال نقش‌های اصلی را بازی می‌کنند و فیلم به ظرافت به روابط خانوادگی و سوگ می‌پردازد.
فیلم‌های کم‌اثر یا ضعیف شامل (Bad Apples) با بازی سرشا رونان و (Animal Farm) هستند که مشکلات روایت و ناهماهنگی‌های ژانری دارند.
دیگر نکات برجسته: برنده‌های فنی و بازیگرانی مانند جولیا رابرتس در (After the Hunt) و جاش اوکانر در (The Mastermind) اجراهای قوی ارائه داده‌اند.
جشنواره امسال ترکیبی از آثار قدرتمند بازیگری، بازآفرینی‌های جسورانه و تجربه‌های ناموفق سینمایی را نشان داد که همگان را برای فصل جوایز آینده هیجان‌زده کرده است.