بازگشت گاس ون سنت با Dead Man’s Wire: فیلمی میان واقعیت و جنون

پس از نمایش موفق در ونیز و تورنتو، (Dead Man’s Wire) در آمریکا نیز به نمایش درآمد و بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد. داستان فیلم در سال ۱۹۷۷ می‌گذرد و روایتگر گروگان‌گیری یک کارمند بانکی به‌دست وام‌گیرنده‌ای خشمگین است. شخصیت «تونی کریتسیس» (با بازی بیل اسکاشگورد) تفنگی را به گردن گروگانش متصل می‌کند؛ سیمی مرگبار که هر حرکت اشتباه می‌تواند آن را فعال کند.

ون سنت در گفت‌وگویی پس از نمایش فیلم گفت که هم‌زمانی تولید اثر با قتل مدیرعامل شرکت UnitedHealthcare و متهم شدن «لوئیجی مانجیونه»، سایه‌ای سنگین بر پروژه انداخته بود. او این شباهت میان واقعیت و فیلم را «اتفاقی هولناک و غیرقابل چشم‌پوشی» توصیف کرد.

فیلم از فیلمنامه‌ای اقتباس شده که نویسنده‌اش لینک‌هایی به ویدیوها و تماس‌های واقعی گروگان‌گیری در دل متن قرار داده بود؛ رویکردی که ون سنت از آن برای ترکیب تصاویر آرشیوی با بازسازی‌های داستانی استفاده کرد.

این فیلم همچون آثار پیشین کارگردان – از (To Die For) تا (Elephant) – به سراغ شخصیت‌هایی حاشیه‌ای و موقعیت‌های روانی پیچیده می‌رود. ون سنت می‌گوید: «نمی‌دانم دقیقاً چه چیز مرا به این نوع داستان‌ها جذب می‌کند، شاید مبارزه‌ی آدم‌های به‌ظاهر شکست‌خورده با سرنوشتشان.»

او درباره‌ی انتخاب بیل اسکاشگورد نیز گفت پس از همکاری با پدرش، استلان اسکاشگورد، در (Good Will Hunting)، کنجکاو بود ببیند آیا روح ماجراجویانه‌ی پدر در پسر هم وجود دارد یا نه.

فیلم تنها در ۲۰ روز فیلم‌برداری شد و حضور کوتاه اما مؤثر آل پاچینو در نقش پدر گروگان‌گیر، یکی از لحظات به‌یادماندنی آن است.

(Dead Man’s Wire) نشان می‌دهد ون سنت پس از چهار دهه فیلمسازی هنوز در مرز میان مستند و خیال، در جست‌وجوی حقیقتی انسانی و هراس‌انگیز پیش می‌رود.