شیرین (شیلا خداداد) و دیوید (دنیل هولمز) | زبان مشترک و اختلاف فرهنگی

مایه داستانی فیلم پیشینه‌ای چند ده ساله دارد و می‌توان حتی در فیلم‌های دهه‌های 1330 و 1340 هم نشانه‌هایش را پیدا کرد: اختلاف فرهنگی و تاثیر آن بر شکل‌گیری عشق. آن‌چه «ازدواج به سبک ایرانی»، فیلم شیرین حسن فتحی نشان می‌دهد این است که این تفاوت‌های فرهنگی درست جایی از بین می‌روند که عشق شروع می‌شود. شیرین در میان اطرافیانش بیشترین شباهت را با مردی دارد که از قضا از فرهنگ متفاوتی پا به ایران گذاشته است. شیرین و دیوید هر دو پرشور، سرزنده و پذیرای افکار متفاوت هستند و دیگران را بر اساس فردیت‌شان قضاوت می‌کنند نه محیطی که در آن پرورش یافته‌اند. با این وجود، اطرافیان شیرین به مرزهای جغرافیایی بدبین هستند. جدا از مضامین پنهان‌تری که فیلم در رابطه با مبادلات بین‌فرهنگی مطرح می‌کند، نحوه قطب‌بندی آدم‌ها به یاد ما می‌آورد که آن‌چه بین انسان‌ها اشتراک ایجاد می‌کند نه زبان است و نه عقاید اجتماعی. پایان خوشبینانه فیلم هم بر این تاکید می‌کند که احساسات بی‌آلایش انسانی می‌تواند در نهایت در دل هر سنگی نفوذ کند.