(نقد فیلم سینمایی "پدر | The Father")

 در فيلم "پدر | The Father" تماشاگر شاهد جنس متفاوتى از ترس و وحشت است؛ اتفاقى كه تاكنون نظير آن در هيچ اثرى مشاهده نشده است.
ترس و وحشت كه هميشه با يك قاتل روانى يا ديوانه زنجيرى، چاقو، ساطور و ... همراه نيست. گاهى اوقات ترس و دلهره مى تواند به عادى ترين شكل و شمايل ممكن در زندگى هركسى وجود داشته باشد؛ مانند ترس از زوال عقل.
در اين اثر، تماشاگر با دقت هرچه تمام تر با زندگى فردى كه به زوال عقل مبتلاست، آشنا مى شود؛ آن هم با تمامى جزئيات و ابعاد... تماشاگر در هنگام تماشاى اين اثر، لحظه اى صحنه اى پيش روى اوست و فكر مى كند كه واقعيت دارد؛ و لحظه بعد، صحنه ديگرى را مى بيند و هر آنچه از واقعيت در ذهن اش بود، از بين مى رود. اين چيزى ست كه يك بيمار مبتلا به زوال عقل، هر روز آن را تجربه مى كند.
چنين سناريويى، برگ برنده ى سازنده ى آن است. اين نبوغ و خلاقيت چيزى ست كه مخاطب را هرچه بيشتر درگير داستان فيلم مى كند... در تمام طول اثر، تماشاگر يا در ميانه يك سراب قرار دارد و يا در ميانه يك آشوب ذهنى، و نمى داند چه رخ خواهد داد و يا اصلاً در چه حالى ست!
اين اثر كارى مى كند كه تماشاگر به عنوان يك بيننده در كالبد فردى كه به زوال عقل مبتلاست، زندگى كرده و كارى كند كه مزه ترس، اضطراب و عذابى را كه چنين شخصى هر روز آن را تجربه مى كند، بچشد و خود را جاى او بگذارد.
كه در نهايت مى توان گفت "پدر | The Father" اثرى پر از پيچيدگى ست و درك واقعيت و خيال در آن بسيار سخت است و شايد به جرأت بتوان گفت كه تماشاگر حتى پى به واقعيت زندگى 'آنتونى' (با بازى آنـتـونـى هـاپـكـيـنـز) نخواهد برد و وظيفه دارد تلاش كند تا به حقيقت دست يابد؛ امّا اين عمل، ساده نخواهد بود و اين ساده نبودن، توسط كارگردان برنامه ريزى شده است... اين اثر، شفاف ترين تجربه اى ست كه تماشاگر مى تواند با ديدن آن به اين تجربه خاص دست يابد.