نقد فیلم الینور کبیر: نخستین تجربه تحسین‌برانگیز کارگردانی اسکارلت جوهانسون

اختصاصی سلام سینما - اجازه ندهید عنوان فیلم شما را گول بزند. «الینور کبیر» (Eleanor the Great) یک داستان اشرافی حماسی قرن شانزدهم فرانسوی نیست. این فیلم، اولین تجربه کارگردانی اسکارلت جوهانسون، روایتگر داستانی امروزی، صمیمی و شگفت‌انگیز درباره زنی ۹۴ساله است که با تمام کلیشه‌های رایج درباره پیری و انزوا می‌جنگد. 

شخصیت اصلی فیلم، الینور مورگنسترن، در سن‌وسالی که بیشتر آدم‌ها خود را کنار می‌کشند و خانه‌نشین می‌شوند، تصمیم می‌گیرد چمدان ببندد، از فلوریدای آفتابی دل بکند و راهی نیویورک شود؛ فقط برای اینکه بتواند در کنار دختر و نوه‌هایش باشد و زندگی‌اش را دوباره از نو بسازد.

نقش الینور را جون اسکوئیب که خود 95 سال دارد بازی می‌کند؛ بازیگری که با انرژی و ظرافتی مثال‌زدنی، روح تازه‌ای به این نقش دمیده است. او نه‌تنها در میانه دهه نهم زندگی‌اش یک شغل جدید را تجربه می‌کند، بلکه ما را به یاد این جمله می‌اندازد که برای شروع هرگز دیر نیست.

الینور درگیر یک دروغ به‌ظاهر بی‌خطر می‌شود؛ دروغی که کم‌کم از کنترلش خارج شده و داستان را وارد مسیرهایی غیرمنتظره می‌کند. این روایت ساده اما پرکشش، سه‌شنبه‌شب در بخش نوعی نگاه جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و در پایان، تماشاگران پنج دقیقه بی‌وقفه برایش کف زدند؛ نمایشی درخشان از پذیرش، تحول و امید.

اسکارلت جوهانسون با همکاری فیلم‌نامه‌نویسش توری کامن و فیلم‌بردار خوش‌ذوقی چون هلن لووارت، موفق شده قصه‌ای آرام، لطیف و انسانی را در قلب شلوغی‌های نیویورک به تصویر بکشد.
در بسیاری از لحظات، حال‌وهوای فیلم یادآور «هرگز می‌توانی مرا ببخشی؟» (?Can You Ever Forgive Me) با هنرنمایی ملیسا مک‌کارتی است. نویسنده‌ای که برای کسب شهرت و محبوبیت به جعل آثار ادبی دیگران رو می‌آورد. اگر آن فیلم تا آستانه اسکار پیش رفت، بی‌شک الینور کبیر هم یکی از رقبای جدی فصل جوایز خواهد بود.

جون اسکوئیب در این فیلم کاری می‌کند که تماشاگر حتی لحظه‌ای چشم از پرده برندارد. او چنان بی‌نقص در نقش الینور فرومی‌رود که گویی این داستان، روایت زندگی خودش است. بازی‌اش پر از حس، جزئیات و عمق است. به‌جرئت می‌توان گفت زین‌پس نام او را بیش‌ازپیش خواهیم شنید. 

در کنار جون اسکوئیب، بازیگرانی چون چیویتل اجیوفور و ارین کلیمن هم در این اثر مستقل حضور دارند و به زیبایی، جهان الینور را کامل می‌کنند. 

در روزگاری که سینما پر شده از جلوه‌های ویژه و قصه‌های پرهیاهو، النور کبیر با سکوت، صداقت و جسارت یک زن ۹4ساله، به ما یادآوری می‌کند که قهرمان بودن، محدود به سن‌وسال یا موقعیت نیست؛ کافی‌ست بخواهی دوباره شروع کنی. این فیلم نه فقط آغاز درخشانی برای اسکارلت جوهانسون به‌عنوان کارگردان، بلکه تجلی زیبای این حقیقت است که هیچ‌وقت برای تغییر، دوست‌داشتن و زندگی‌کردن دیر نیست.