آیا دنی ویلنوو کارگردان مناسبی برای جیمز باند است؟
طی دهه‌ها، جیمز باند میراثی از فیلم‌های اکشن جاسوسی و خودروهای آستون مارتین واژگون بوده و همچنین ردپایی از کارگردانان نامدار و ناامید هم به جا نهاده است. پس از نخستین فیلم باند در سال ۱۹۶۲ به کارگردانی ترنس یانگ، بسیاری از چهره‌های شاخص سینما از آلفونسو کوارون گرفته تا گای ریچی رؤیای ساخت یکی از قسمت‌های این فرنچایز را در سر پرورانده‌اند، اما هر بار ناکام مانده‌اند.
بیشتر بخوانید:
خبر هیجان‌انگیز برای طرفداران مامور 007: کارگردان تلماسه فیلم بعدی جیمز باند را خواهد ساخت
اکنون نوبت دنی ویلنوو، کارگردان فرانسوی کانادایی برنده جوایز متعدد است که پس از خرید حق امتیاز جیمز باند توسط آمازون با مبلغی حدود یک میلیارد دلار، سکان قسمت ۲۶ ام این مجموعه را به دست گرفته است.
او با شور و اشتیاق در نخستین اظهارنظر رسمی‌اش گفت: "من از کودکی با پدرم فیلم‌های جیمز باند را تماشا می‌کردم. باند برای من سرزمینی مقدس است و می‌خواهم سنت آن را حفظ کرده و راهی برای مأموریت‌های جدید بگشایم."
دنی ویلنوو کارگردانی است که نشان داده می‌تواند آثار کلاسیک را بازآفرینی کند. او «بلید رانر» (Blade Runner) را در سال ۲۰۱۷ با حال‌وهوایی شاعرانه و عمیق بازگرداند و اخیراً دوگانه حماسی «تلماسه» (Dune) را روی پرده برد. بدون تردید، او استاد ساخت تصاویر باشکوه و روایت‌های کند و تأمل‌برانگیز است، اما آیا این همان چیزی است که جیمز باند به آن نیاز دارد؟
ایراد بزرگ ویلنوو از نگاه برخی منتقدان، نبود شوخ‌طبعی در آثارش است. فیلم‌هایی مانند «زندانیان» (Prisoners)، «سیکاریو» (Sicario) و حتی «ورود» (Arrival)، گرچه تحسین‌شده‌اند، اما تقریباً هیچ لحظه طنزآمیزی ندارند. درحالی‌که طنز، از عناصر اصلی شخصیت جیمز باند بوده است؛ تعادلی میان اکشن و شوخی‌های کنایه‌آمیز که از همان آغاز با تهیه‌کنندگی آلبرت براکلی و هری سالتزمن به وجود آمد.
چالش دیگر، استقلال بالای دنی ویلنوو در پروژه‌های قبلی‌اش است. او اغلب اختیار کامل تدوین نهایی را داشته، امتیازی که تاکنون هیچ کارگردانی در پروژه‌های باند نداشته است. تهیه‌کنندگان جدید، ایمی پاسکال و دیوید هیمن، احتمالاً مانند نسل قبلی سخت‌گیر خواهند بود و اگر این کارگردان نتواند با این کنترل خلاقانه کنار بیاید، سرنوشتش می‌تواند شبیه دنی بویل شود که در میانه تولید «زمانی برای مردن نیست» (No Time to Die) پروژه را ترک کرد.
بی‌تردید، دنی ویلنوو یکی از جاه‌طلب‌ترین و هنرمندترین کارگردان‌های نسل خود است. اما جیمز باند به تعادلی حساس میان شکوه بصری و طنز ذاتی، میان سنت و نوسازی نیاز دارد. اگر او بتواند این توازن را حفظ کند، شاید شاهد متفاوت‌ترین و درعین‌حال وفادارترین فیلم جیمز باند تاریخ سینما باشیم.