تیغ و ترمه و بقیه آدم های بی ربط

یک درام عاشقانه ی ساده و کمی حوصله سربر. ماجرای خطی برای کشف جزییات یک ماجرای قدیمی با دیالوگهای ساده بدون افت و خیز قابل توجه.
پوراحمد اثر ضعیفی را به جشنواره رسانده که اعتبار نیمه جان سینماییش را بیش از پیش ساقط کرد.
 

فیلم جز در چند سکانس ، جذابیت خاصی برای مخاطب ندارد و با محور قرار دادن بازیگر نقش اول زن که دختر جوانی ست‌، عملا فضای بازی را از بازیگران کارکشته تر دریغ کرده است. شخصیت امیر بابازی پژمان بازغی ناقص کار شده است. زمان بندی در فیلم مفهوم خود را از دست داده و هسته ی داستان از خیانت امیر به خیانت مادر ترمه تحلیل میرود.
برخی شخصیتها توی داستان بدون دلیل و سرنوشت خاصی رها میشوند و خیلی نشانه ها که بنظر میرسد بعدا باید ارجاعات داشته باشند (مثل تقلید لهجه ی آبادانی) ، بدون مبدا رها میشوند. همانقدر که تفاوت سنی امیر و ترمه بچشم می آمد ، بی ربط بودن شخصیت های سه رفیق قدیمی نیز.
 

پوراحمد احتمالا میخواست پایانش را نقطه عطف داستان قرار دهد و مخاطب را هاج و واج رها کند درحالی که حدس پایان فیلم خیلی هم دور ازذهن نبود. صدای رضا یزدانی که اخیرا به کلیشه ی صحنه های درام عاشقانه و نوستالوژی تبدیل شده هم نتوانست بر جذابیت سکانسهای تنهایی ترمه چیزی بیفزاید.
 

فیلمساز با افق دید ساخت فیلم اتوبوسی، قصد ساخت یک درام جشنواره ای داشت که به زایمان موجود ناقص الخلقه ای بنام تیغ و ترمه انجامید. هیچ بعید نیست دوست داران پوراحمد بعد از دیدن فیلم باخود بگویند: کاش پور احمد به همان خاطره ی "اتوبوس شب" بسنده میکرد.