شاید مهم ترین دلیلی که باعث می شود تا به عنوان مخاطب پا به سالن سینمایی بگذاریم که قرار است در آن فیلم «امپراطور جهنم» اکران شود، حضور بزرگ آقای سینمای ایران، کسی که کارنامه اش پر است از آثار پرفروغ و بازیهای درخشان، یعنی علی نصیریان باشد. نصیریان تجربه همکاری با پرویز شیخ طادی را پیش از این نیز تجربه کرده و در «شکارچی شنبه» نقش قابل توجهی را ایفا کرده بود.

فیلم با مرور خاطرات کودکی ریاض-با بازی علی نصیریان- آغاز می شود. جایی که ما قرار است پس زمینه های شخصیتی را دنبال کنیم که در دنیای امروز به یک مفتی تروریست تمام عیار تبدیل شده. بدلیل آنکه در ایام جشنواره هستیم، درست نمی دانم که داستان فیلم را بطور کامل شرح دهم. فیلم شروع خوب و محکمی دارد. موسیقی محمدرضا علیقلی از همان ابتدای فیلم شروع شده و تاثیر خود را می گذارد. روایت در بخش ابتدایی روند مناسبی را آغاز می کند، اما هرچه رو به جلو پیش می رویم، ناامید تر پرده نقره ای را دنبال می کنیم.

فیلم به تدریج به تکه ها و قطعات پازلی تبدیل می شود که همنشینی و هماهنگی لازم را با هم ندارند. مانند استفاده مکرر و نابجا از اسلوموشن هایی که قرار است تعلیق و هیجان خلق کند، اما ضد تعلیق می شود و یا موسیقی فیلم که بتدریج آنچنان سوار بر فیلم می شود و خودنمایی می کند که باعث عدم ارتباط منطقی و عرفی مخاطب با فیلم و انقطاع این پیوند می شود! و مهم تر از همه بازی علی نصیریان در فیلم است. کیفیت اجرای او در 83 سالگی آنچنان طراوت و انرژی دارد و پر از احساس و درک و شعور نسبت به پرسوناژ است که از کلیت فیلم بیرون می زند و آدم آرزو می کند که کاش چنین بازی در خدمت اثری ارائه می شد که بتواند تاثیرش را دوچندان کند، نه آنکه هرچه بزرگ آقای دیروز و امپراطور امروز می سازد، بقیه ساختار فیلم خرابش کند. البته چندی پیش مصاحبه ای از سوی تهیه کننده فیلم منتشر شد که وی ادعا کرد به دلیل وجود فشار از سوی افرادی مجبور به خودسانسوری و حذف بخشهایی از فیلم شده اند بطوریکه فیلم از 130 دقیقه به 85 دقیقه کاهش یافته است. اما به هر صورت آنچه که امروز روی پرده سینما دیدیم، اثری شایسته و مورد انتظار پیرامون یکی از داغ ترین و حساس ترین مسائل منطقه، یعنی داعش و وهابیت تکفیری نبود.