سریال «گناهکاران»: ترکیبی از تاریخ سیاه‌پوستان و ایرلندی‌ها
فیلم «گناهکاران» (Sinners)، ساخته ۲۰۲۵ رایان کوگلر، در شهر کلارکس‌دیلِ می‌سی‌سی‌پی سال ۱۹۳۲ روایت می‌شود و به زندگی دوقلوهای سیاه‌پوست «اسموک» و «استک مور» (با بازی مایکل بی. جوردن) می‌پردازد که پس از ماجراجویی در شیکاگو، قصد دارند با افتتاح یک جازبار مختص جامعه‌ی سیاه‌پوستان، استقلال اقتصادی و فرهنگی خود را بازیابند. اما با موسیقی جادویی پسر‌خاله‌شان، سمی (مایلز کاتون)، نظر یک گروه خون‌آشام به‌سرکردگی «رمیک» (جک اوکانل) جلب می‌شود و رویدادی هولناک آغاز می‌گردد.
رمیک که با لهجه جنوبی ظاهر می‌شود اما اصالتاً ایرلندی است، در ترانه‌هایی مانند «The Rocky Road to Dublin» ریشه‌های فرهنگی خود را نشان می‌دهد. انتخاب یک مهاجر ایرلندی به‌عنوان رهبر خون‌آشام‌ها کنایه‌ای است به تاریخ طولانی مهاجرت ایرلندی‌ها و جدال آن‌ها با تبعیض در آمریکای قرن نوزدهم و بیستم، موضوعی که نویسنده و بازیگر در تور مطبوعاتی بر آن تأکید کرده‌اند.
این فیلم با نمایش شباهت‌ها و تقاطع‌های تاریخی دو گروه تحت ستم—سیاه‌پوستان و ایرلندی‌های مهاجر—نشان می‌دهد چگونه موسیقی عاملی برای پیوند زدن روایت‌های دوران برده‌داری و مهاجرت بود. در مقابل، رمیک نماد بهای از دست رفتن هویت فرهنگی است؛ او که از ریشه‌های خود بریده، وعده‌ی آزادی کاذب می‌دهد و آشکار می‌کند همان‌قدر که سیاه‌پوستان برای مالکیت خود می‌جنگیدند، ایرلندی‌ها نیز در مسیر شبیه‌سازی و جذب در ساختار غالب قربانی شدند.
از سوی دیگر، فیلم با نقد نابرابری اقتصادی—نظیر استفاده از «توکن‌‌های مزرعه» به‌جای پول نقد توسط مشتریان—و اشاره به نقش خائنانه برخی سفیدپوستانِ مسلط (همچون مالک نجومی زمین که رهبر مخفی کوکلوکس‌کلان است)، تصویری تکان‌دهنده از خیانت و خشونت دارد. «گناهکاران» در نهایت می‌گوید که پذیرش تجربه و تاریخ خویش و مقاومت در برابر وسوسه‌ی همسان‌سازی، تنها راه حفظ آزادی و هویت اصیل است.
منبع: slashfilm