اختصاصی سلام سینما-چهار سال بعد از فیلم «هشت نفرت انگیز»، امسال «کوئنتین تارانتینو» با فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood) در بخش رقابت اصلی جشنواره کن 2019 حضور پیدا کرده است. این فیلم، دیروز اکران شد و توانست نظر منتقدان را به خود جلب کند. همزمان با اکران این فیلم، «کوئنتین تارنتینو» در نامه ای از اهالی رسانه و منتقدان درخواست کرد که حتی الامکان محتوای فیلم را اسپویل نکنند تا همه بتوانند از آن لذت ببرند. این فیلم، 26 جولای اکران عمومی می شود.

نامه «کوئنتین تارنتینو» به کن

 در این فیلم پرستاره، بازیگرانی مثل: مارگو رابی,  برد پیت,  لئوناردو دی‌کاپریو,  داکوتا فانینگ,  آل پاچینو,  تیم راث و کرت راسل  به ایفای نقش پرداخته اند. فیلم در سال های پایانی عصر طلایی هالیوود اتفاق می افتد؛ زمانی که یک بازیگر از یاد رفته و بدلش، جویای نام و شهرت اند.

چند نقد کوتاه از فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» را مرور می کنیم:

پیتر بردشاو – گاردین

امتیاز: 100/100

این کمدی سیاه از «کوئنتین تارانتینو» به یک برداشت رستگارانه به سبک قصه­ی عامه پسند از کابوس «منسن» در اواخر دهه 60 در کالیفرنیا دست می­یابد. رنگ های فیلم از آبی آسمان گرفته تا طلایی غروب بسیار شوکه کننده، جذاب و سرگیجه آور هستند. همان رنگ های گرم و صمیمی که «ماما کاس» درباره ی آنها آواز خوانده است. لس آنجلس سال 1969 با آن فرهنگ عامه ی ویژه اش ، کاملا به سلیقه ی تارانتینو از آب درآمده است. یکی از بهترین سکانس های فیلم وقتی است که «کلیف» به عنوان بدل باید با «بروس لی» مبارزه کند. نمی دانم تارانتینو چطور این را تصور کرده اما من حتی پس از گذشت سه دقیقه از پایان این سکانس همچنان در حال خندیدن بودم.

جاستین چنگ – لس آنجلس تایمز

امتیاز: 90/100

25 سال پس از آنکه «قصه ­ی عامه پسند» موفق به دریافت نخل طلا از جشنواره کن شد؛ حالا با فیلم دیگری از تارانتینو روبرو هستیم که می تواند به همان اندازه تاثیرگذار و جریان ساز باشد. بنظر می رسد در این فیلم برای اولین بار است که تارانتینو قرار است با اتفاقات دنیای واقعی مثل رومن پولانسکی ، شارون تیت و افراد دار و دسته ی منسن نیز درگیر باشد و این مضامین قطعا فیلم را در برابر لو رفتن داستان بسیار مقاوم خواهد کرد زیرا اغلب مردم داستان آن را می دانند. اما من تمام تلاش خودم را خواهم کرد تا از خواسته ی آقای تارانتینو و همکارانش برای لو ندادن داستان این فیلم تبعیت کنم. اگر می خواهید تا حس خلوص دیدن فیلم برای اولین بار را برای خود حفظ کنید، توصیه می کنم تا زمان اکران عمومی آن در 26 جولای دیگر چیزی راجع به آن نخوانید.

دیوید رونی – هالیوود ریپورتر

امتیاز: 70/100

تارانتینو در فیلم جدیدش یعنی «روزی روزگاری در هالیوود» با فیلم ها و سریال های درجه دو آمریکایی، وسترن های اسپاگتی، هنرهای رزمی، موزیک محبوب و فرهنگ عامه ی لس آنجلس در دهه 60 تجدید میثاق کرده است. در نهمین اثرش به نظر می رسد او به حدی در کارش مسلط است تا جایی که می تواند مردم را علیه خود بخنداند. مخاطبان نیز بدون شک می دانند که می توانند از فیلم او لذت ببرند ، حتی اگر این فیلم پر از مسیرهای انحرافی ، تکرار مکررات و اطلاعات گمراه کنده ای باشد که با آهستگی دو ساعت به طول بیانجامد و در پایان نیز با یک اوج بسیار خشن که انگار بدون فیلمنامه است، به پایان برسد. این فیلم یک نامه ی عاشقانه به دوران کودکی تارانتینو است که پایان نیز به شکل دیوانه واری ، پایان یک دوره را نشان می دهد.

جان بلیزدیل-سینه وو

امتیاز: 100/100

«روزی روزگاری در هالیوود» یک فیلم کاملا لس‌آنجلسی است و این فرصت را به ما می‌دهد تا در آن غرق شویم. همچنین در فرهنگ آن دوران با سریال‌های تلویزیونی، قطعات موسیقی و صدای رادیو که در پس‌زمینه در حال پخش شدن هستند نیز غرق می‌شویم. این فیلم مانند یک رمان بزرگ درباره ی لس‌آنجلس است. نقش‌آفرینی‌ها بسیار عالی و فوق‌العاده‌اند و دیدن نقش‌آفرینی برد پیت و لئوناردو دی کاپریو در کنار یکدیگر لذت خاصی راه به همراه دارد. «روزی روزگاری در هالیوود» فیلمی برجسته، زیبا و بی‌رحمانه است. این بهترین فیلم تارانتینو پس از «بیل را بکش» یا شاید «قصه ی عامه پسند» است. (متن کامل این نقد)

گزارش تصویری اکران فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» در کن 2019