ترجمه اختصاصی سلام سینما- بخشی از مصاحبه‌ی گلشیفته فراهانی با مجله‌ی ایتالیایی IO Donna (مجله هفتگی زنان)
گلشیفته فراهانی از سال ۲۰۰۸ دور از کشور زادگاهش ایران، یا به قول خودش در «تبعید» زندگی کرده است.

او سفیر ششمین کالکشن کارتیر، سمبل یک تفاوت جدید در چندفرهنگی و ظرافت و زیبایی طبیعی است.
گلشیفته فراهانی : من فکر می‌کنم شباهتی که با کارتیر دارم، نوعی اعتبار و فردیت است: دو خصوصیتی که برای آن‌ها باید بهای زیادی پرداخت.
ما انسانیم صرف نظر از شغل‌، ملیت، دین و یا جنسیت‌مان. این درسی‌ست که من از تبعید آموختم.
- برای تو معنای زندگی بین دو فرهنگ چیست؟
من این را یک مسئولیت بزرگ می‌بینم. ما نیاز داریم پل‌ها و ارتباطاتی بین شرق و غرب بسازیم. ایران کشور عرفان و شعر است، و امروزه دنیای شعر به خیلی از این‌ها احتیاج دارد.
اوایل در هالیوود تنها به من نقش یک‌ خاورمیانه‌ای تروریست را پیشنهاد می‌دادند، برای همین من آن‌جا را ترک کردم. من ایران را ترک نکردم تا خودم را در قفس دیگری حبس کنم. به اروپا رفتم تا آزادانه نقش‌هایی را بازی کنم که زادگاهشان از پیش انتخاب نشده، نقش‌هایی با مشکلات و امیدهای تمام شهروندان جهان.
‌- دوری از کشورت برایت سنگین است؟
هر دوری، تولدی دوباره‌ست. این تبعید با تمام دردهایش به من زندگی‌ای جدیدی داد و همان‌طور که یک تازه متولد رحم مادرش را فراموش نمی‌کند، ایران هم درون من است، در تمامی سلول‌هایم. من بیشتر از زمانی که ایران بودم ایرانی هستم. تمام مناسبات ایرانی را جشن می‌گیرم و با برنج زعفرانی برای دوستانم غذا درست می‌کنم. بعد از تبعید روح من فلج شد اما به عنوان یک امتیاز مرا قوی‌تر کرد، انگار برای پارالمپیک تمرین می‌کردم.
- هنوز با خانواده‌ات در ارتباطی؟
خداروشکر که اینترنت و شبکه‌های اجتماعی به من اجازه می‌دهد تا با خانواده‌ام در ارتباط باشم. بخاطر کووید یک سال و نیم است که پدر و مادرم نتوانستند پیشم بیاییند. اما به خاطر کووید فقط من در دور بودن از عزیزانم تنها نیستم. می‌خواهم به همه بگویم که حالا شما هم می‌فهمید چه حسی دارد که نمی‌توانید به خانه بروید. انگار که تمام دنیا به اجتماع تبعیدی‌ها پیوسته است.

اخبار مرتبط:

بهزاد فراهانی: کسی که این بلا را سر گلشیفته آورد نمی بخشم