گفت‌وگوی صمیمی کلویی ژائو و هیروکازو کورئیدا درباره معنا، عشق و خلاقیت

کلویی ژائو و هیروکازو کورئیدا در حاشیه جشنواره فیلم توکیو ۲۰۲۵ به گفت‌وگویی صمیمی درباره فرآیند خلاقیت، روایت و ماهیت زندگی پرداختند. کورئیدا پس از تماشای فیلم جدید ژائو، (Hamnet)، اعتراف کرد که «نمی‌توانست جلوی گریه‌اش را بگیرد». ژائو نیز بامداد همان روز با تماشای شاهکار سال ۱۹۹۸ کورئیدا، (After Life)، تا یک ساعت هنگام گریم اشک می‌ریخت. او گفت: «احساس می‌کنم Hamnet و After Life درباره یک چیز هستند: یافتن معنا در بازتاب زندگی‌مان و آسان‌تر شدن تجربه انسان بودن.»

در این نشست، دو کارگردان درباره روش‌های متفاوت اما مشابه خود در فیلم‌سازی سخن گفتند. ژائو گفت که هنگام آغاز فیلم‌برداری هرگز پایان داستان را نمی‌داند و گاهی تا آخرین روز تولید در جست‌وجوی آن است. او تعریف کرد که پایان واقعی (Hamnet) را در لحظه‌ای احساسی در مسیر لندن، هنگام گوش دادن به موسیقی (On the Nature of Daylight) از مکس ریشتر یافته است. کورئیدا نیز گفت فیلمنامه‌اش را در طول فیلم‌برداری بازنویسی می‌کند و به الهام در لحظه اعتماد دارد.

ژائو در توضیح تفاوت (Hamnet) با آثار پیشینش مانند (Nomadland) گفت: «اگر قبلاً به افق‌های بیرونی نگاه می‌کردم، حالا در پی چشم‌انداز درونی‌ام.» او با فیلم‌بردار لهستانی، لوکاش زال، سبکی تئاتری و محدودتر را تجربه کرده است.

گفت‌وگو همچنین به مباحثی چون جایگاه سینما در عصر استریم، کار با کودکان در صحنه، و نقش شاعرانه واقعیت در برابر حقیقت مستند پرداخت. ژائو تأکید کرد که زیبایی سینمایی باید برای همه انسان‌ها، نه فقط چهره‌های ممتاز، به‌کار رود: «گاهی شعر می‌تواند حقیقت را بهتر از واقعیت بیان کند.»

کورئیدا نیز درباره فلسفه کاری خود گفت: «می‌خواهم بدون از دست دادن سادگی و صداقت، همچنان فیلم بسازم.»
هر دو کارگردان در پایان به این باور مشترک رسیدند که «داستان‌ها فیلم‌سازان را انتخاب می‌کنند، نه برعکس.»