رابین ویلیامز و سخت‌ترین لباس عمرش در یک فیلم علمی‌تخیلی
کریس کلمبوس، کارگردانی که بعدها با ساخت قسمت‌های ابتدایی «هری پاتر» شهرت جهانی یافت، پیش‌تر در سال ۱۹۹۹ فیلم علمی‌تخیلی «Bicentennial Man» را کارگردانی کرده بود؛ اثری خانوادگی و احساسی درباره رباتی به نام اندرو که آرزو دارد انسان شود.
داستان فیلم، ترکیبی از کمدی و درام، ماجراجویی ۲۰۰ ساله اندرو را روایت می‌کند؛ رباتی خدمتکار که به‌تدریج به خانواده‌ای که برایشان آشپزی و مراقبت می‌کند نزدیک می‌شود. او در تلاش برای دستیابی به حقوق انسانی و تجربه عشق، پرسش‌هایی درباره آگاهی، فناپذیری و اخلاق فناوری را مطرح می‌کند. رابطه عاشقانه اندرو با پورشیا ــ نوه صاحب اولیه‌اش ــ از جنبه‌های بحث‌برانگیز فیلم بود و حتی یکی از عجیب‌ترین صحنه‌های بوسه در تاریخ علمی‌تخیلی را رقم زد.
از آنجا که فیلم در دوره پیش از گسترش کامل شخصیت‌های دیجیتالی ساخته می‌شد، طراحی ربات توسط استیو جانسون، هنرمند جلوه‌های ویژه، به‌صورت عملی انجام گرفت. او لباس فلزی نقره‌ای و ماسکی پلاستیکی ـ فومی ساخت که چهره رابین ویلیامز را بازسازی می‌کرد. ویلیامز با تمام وجود این ظاهر سنگین و عجیب را پذیرفت.
به گفته او، نمی‌شد نقش را به بدلکار سپرد: «اگر کس دیگری زیر این لباس بود، تماشاگر متوجه می‌شد چون حرکت‌ها و حتی راه‌رفتن خاص من بازسازی نمی‌شد. مجبور بودم این زره فلزی را بپوشم و همه چیز حول بدنم طراحی شد.» ویلیامز با تکیه بر آموزش‌های بازیگری خود در جولیارد، توانست حرکت‌های محدود و دید ناقص لباس را به ابزاری برای درک ذهنیت مکانیکی اندرو تبدیل کند. او توضیح داده بود: «کم‌کم یاد می‌گیری که یک ربات چگونه فضا را اسکن می‌کند، بعد حرکت می‌کند. درست مثل تحقیقات علمی درباره حرکت ربات‌ها.»
اگرچه «Bicentennial Man» در گیشه موفق نشد و به‌عنوان یکی از فیلم‌های ضعیف رابین ویلیامز شناخته می‌شود، اما بازی درخشان و پر از احساس او نشان داد حتی پشت یک پوسته فلزی سرد هم می‌تواند قلب و شوخ‌طبعی انسانی را به مخاطب منتقل کند؛ تجربه‌ای که با گذشت بیش از ۲۵ سال، در دوران ربات‌های پیشرفته امروزی، معنای تازه‌ای یافته است.
منبع: slashfilm