سلاح‌ها: تجربه‌ای هیجان‌انگیز اما ناکامل از زک کرگر

ترجمه اختصاصی سلام سینما – نگار رعنایی: انتظار برای دنباله زک کرگر، «سلاح‌ها» (Weapons)، از همان ابتدا بالا بود. شایعات صنعت سینما حکایت از آن داشت که حتی جردن پیل تمایل شدیدی برای تولید این پروژه داشته است و پس از از دست دادن آن به شرکت نیو لاین، مدیریت خود را تغییر داد.

 بیش از دو سال انتظار، حضور بازیگران مطرحی چون جولیا گارنر و جاش برولین و کمپین تبلیغاتی گسترده، باعث شده تا این فیلم دیگر «غافلگیرکننده» نباشد. با این حال، تیم بازاریابی وارنر هنوز بخش‌هایی از جذابیت فیلم را در تریلرها محفوظ نگه داشته‌اند.

فیلم «بربر» (Barbarian) که داستان یک رزرو بد در (Airbnb) را روایت می‌کرد، هیچ کس را آماده استقبال از خود نکرده بود. تبلیغات محدود و تریلر کوتاه، تنها بخش کوچکی از داستان را نشان می‌داد و عنوانی پرطمطراق نوید تجربه‌ای بزرگ‌تر می‌داد. با این حال، فیلم به سرعت مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و زک کرگر، نویسنده و کارگردان تازه‌کار با سابقه کمدی، به‌عنوان یک ستاره نوظهور ژانر ترسناک معرفی شد. با این حال، برخی منتقدان، از جمله نویسنده این نقد، آن را بیشتر نمایشی از مهارت کرگر می‌دانند تا اثری با داستانی منسجم و منطقی.

داستان فیلم «سلاح‌ها» حول ناپدید شدن هفده کودک از یک کلاس می‌چرخد که همه در ساعت ۲:۱۷ صبح از خواب برخاسته و به دل تاریکی رفته‌اند. پلیس سردرگم است و والدین، خشمگین و معطوف به معلمشان، خانم گرِیدی (جولیا گارنر)، هستند. روایت فیلم از دیدگاه شخصیت‌های مختلف – معلم، والدین، پلیس، مجرم کوچک و تنها کودکی که فرار نکرده – ارائه می‌شود و به تدریج پازل شب مرموز را برای بیننده آشکار می‌کند.

ساختار فیلم، بین سبک‌های استیون کینگ و برادران گریم قرار دارد و کرگر با ایجاد فضایی تعلیق‌آمیز، تماشاگر را تا پایان درگیر نگه می‌دارد. با این حال، شخصیت‌ها چندان عمیق نیستند و بیشتر شبیه کاراکترهای یک بازی ویدیویی هستند تا قهرمانان داستانی پیچیده. فیلم، با وجود جذابیت روایت و صحنه‌های هیجان‌انگیز، از نظر معنا و پیچیدگی خالی به نظر می‌رسد.

«سلاح‌ها» در برخی لحظات یادآور فیلم «زندانیان» (Prisoners) ساخته دنی ویلنوو است؛ از نظر بصری زیبا و خوش‌ساخت، اما داستانی ساده و در عین حال سرگرم‌کننده دارد. با وجود شوک‌ها و صحنه‌های ترسناک موفق، روایت فیلم پیش‌بینی‌پذیر و گاهی سطحی است و پلیس‌ها و شهروندان ناآگاه، به حل معما کمکی نمی‌کنند. کرگر همچنان کارگردانی مطمئن و مهیج است و بازیگرانش لحظات ترسناک و عجیب را به خوبی اجرا می‌کنند، اما داستان پیش از پایان، کم‌عمق و بی‌معنی می‌شود.

در مجموع، زک کرگر در «سلاح‌ها» مهارت‌هایش را به‌طور مؤثرتری نسبت به «بربر» به کار گرفته، اما هنوز چیزی در اثر کم است؛ چیزی تیزتر و عمیق‌تر که بتواند فیلم را به سطح یک شاهکار واقعی برساند.