تقلید درجه دو

سالیان نه چندان دور، سایمون پگ، نیک فراست و ادگار رایت، مثلث هجومی را تشکیل دادند که حاصل از این مثلث،خلق یک سه گانه عجیب و خارق العاده به نام "کورنتو (یک نوع بستی) بود که سالها این سه گانه، سر زبان مخاطبان و طرفداران اهل سینما و ژانر وحشت و کمدی افتاد. اکنون فیلمی با همان فضا و شکل و شمایل ساخته شده که چنین ذهنیتی برای بیننده به وجود می آید که قرار است دوباره با یک اثر دیوانه و غیرمتعارف روبرو شویم اما پس از تماشای فیلم، متوجه می شویم که یک اثر توخالی و کلیشه ای را تماشا کردیم؛ علت ساده است؛ چون یک ضلع مثلث - یعنی ادگار رایت در این اثر نیست.

 فیلم با یک پیام بازرگانی اینترنتی شروع می شود که یک مدرسه درجه یک را شرح می دهد که قرار است قهرمان جوون داستان، درآن جا ادامه تحصیل بدهد. از همان ابتدا متوجه می شویم که رگه های "هات فاز" و "شان می میرد" در فیلم جاری است اما رفته رفته پس از گذشت چهل دقیقه، چیز متفاوتی از مدرسه نمی بینیم. حقیقتا داستان در چهل ابتدایی با خرده پیرنگ های کلیشه ای و پیش پاافتاده پیش می رود و فقط تصویر کارت پستالی از یک مدرسه را به ما نشان می دهد.

 فیلم در پرده دوم تازه آغاز می شود. ینی اگر پرده اول را حذف کنیم، ضرر و زیانی به فیلم وارد نمی کند که این مسئله عیب است. پرده دوم فیلم به سمت "شان می میرد" کشیده می شود؛ چند حیوان عجیب و غریب از پناهاگاه خودشان رها شده و وارد مدرسه می شوند؛ جالب است که در هنگام ورود آن ها به مدرسه، به جز تمرکز به شخصیت های اصلی، تصویری از سایر دانش آموزان نمی بینیم. انگار فقط شش دانش آموز به همراه مدیر در مدرسه حضور دارند و چند عدد هم در پارتی شبانه! فیلم در پرده دوم همان تصویر سازی "شان می میرد" است البته با دیالوگ گویی پیش پا افتاده و شخصیت های نچسب و پایان کلیشه ای فیلم هم دیگر مهر محکمی بر ضعیف بودن فیلم می زند.

 می توان به آن لقب "تقلید نافرجام" را داد. چون فقط در ظاهر یک کورنتو است ولی در باطن یک اثر درجه چندم دبیرستانی است که حتی پگ و فراست هم نمی توانند به فیلم کمک کنند!​