قدمی رو به جلو برای کمدی

فرزاد موتمن در این فیلم هم از مسیر فیلمسازی اش خارج می شود و هم از کمدیِ جِلف و مبتذل که بر سینمای ایران حاکم است، کمی فاصله می گیرد. خروجش مایه ی تاسف و فاصله اش مسرت بخش است. دو شخصیت اصلی نقص های متفاوتی دارند و از این رو مکمل یکدیگرند؛ از این جهت جذابیت های کلامی و فیزیکی زیادی دارد و کمک شایانی به لحظات کمیک می کند؛ هر چند در چند سکانس، کمدی تبدیل به تراژدی می شود و لبخند جایش را به ترحّم می دهد. موتمن از سوی منتقدان و مخاطبان همیشگی اش به شدت ملامت شده و این تغییر به مذاق بسیار خوش نیامده اما نباید فراموش کرد که کمدی هم سینماست و این ژانر در ایران حال و روز خوشی را ندارد و اگر امثال موتمن که سینما را به خوبی می شناسند هم از این ژانر دوری کنند، دیگر چه کسی می خواهد یکی از سخت ترین زمینه های فیلمسازی را در ایران احیا کند. چشم و گوش بسته اگر چه هم‌ نسبت به کارنامه موتمن و هم کمدی های استاندارد، ضعیف تر است اما نقطه ی عطفی است در سینمای ایران تا از ابتذال و شوخی های رکیک دور شویم و معیار های روایت و تصویر کمدی را بازسازی و بازخوانی کنیم. امیدوارم موتمن حتی همین ژانر را در آینده انتخاب کند و بسیار سرحالتر کمدی بسازد.