هفت بهار نارنج عاشقانه ای آرام و سبکبال است که عجله یا شتابی برای بیان روایتش ندارد. آرام آرام اجازه میدهد مفاهیم و منظورهایش در ذهن مخاطب ته نشین شود و خود برای لذت یا اشمئزازش تصمیم بگیرد. فیلم روایتی از مرز خیال و حقیقت در بستر عشقی است که اگرچه خاطرش روبه زوال است اما خود مستحکم و پابرجاست و دربرابر تمام نسخه ها برای پایان می ایستد. قصه ای تکراری و شاید آشنا اما با خوانش و نگاهی شاعرانه تر، مقدس تر و لجوجانه تر.

فیلم روی دوش بازی علی نصیریان پیش میرود. تمام بازیهای قابل قبول فرعی باعث نمیشوند لحظه ای از حس نصیریان به نقشش و زنده کردن کارکتر استاد دانشگاهی مبتلا به فراموشی لحظه ای غافل شویم. کارکتری که در پیری همسرش را از دست میدهد و بین پذیرش واقعیت و غم فقدان و تلاشی لجوجانه برای ادامه به هر قیمتی  بیننده را با خود همراه میکند که البته مشابهتی هم با حال شخصی این روزهای نصیریان دارد.

بهار نارنج مدیون قاب بندی های جذاب کارگردانش نیز هست. کارگردانی که حرفه ی اصلیش فیلم برداری بوده و ظاهرا این کار را علیرغم تامین نشدن بودجه و سرمایه گذار با هزینه شخصی خودش پیش برده تا ما بازهم شاهد ادامه حضور نصیریان روی پرده باشیم. شاتها و نماهایی که در خدمت قصه هستند با پرهیز از حرکات اضافی دوربین باعث شده هفت بهار نارنج از جذابیت بصری مناسبی برخوردار باشد. جذابیتی که توانسته فقط تا حدودی از تاثیر منفی ریتم کند و گاها حوصله سربر فیلم بکاهد.

فیلم احتمالا برای گروه سنی ۷۰ سال به بالا یا کسانی که رضایت به مرگی مغزی عزیزی داده باشند یا زندگی نباتی را تجربه کرده باشند طعم و رنگ خاص تری داشته باشید. سکانسهای احساسی متعدد اثر گاهی آن را به ورطه ی درام صرف نزدیک میکند و ممکن است ارتباط مخاطب را از دست بدهد. چفت و بست قصه حتی در فضای کمیک و بازیهای خوب و بجای فرعی هم بر کیفیت کار افزوده.  این نقد در روزهای پراکران جشنواره فیلم فجر چهل و یکم نگاشته شده، نقایص آن را ببخشایید.