در  این چند ساله تجربه ثابت کرده که فیلم اولی ها، می توانند شگفتانه جشنواره  ها را رقم بزنند. "مسخره باز" همایون غنی زاده از همین دست فیلم هاست.  البته غنی زاده با یک پشتوانه خوب تئاتری پا به عرصه سینما گذاشته است. با  این اوصاف، مسخره باز یعنی یک فیلم از یک فیلم اولی خلاق دیگر با کلی ایده  های ناب که می تواند نوید بخش عرصه های جدیدی در سینمای جوان ما شود.

مسخره باز از همان اول متفاوت آغاز  می شود. فرم و فضاسازی بدیعِ کار، مخاطب را به خوبی جذب خود می کند و این  را می شود در سالن سینما به خوبی حس کرد.

استفاده از یک لوکیشن ثابت مغازه  سلمانی، هنرمندی و توانمندی غنی زاده را به رخ می کشد. عقبه تئاتری غنی  زاده در طراحی صحنه و میزانسن ها عالی جلوه می کند. در کنار این دو عنصر،  جلوه های ویژه به خوبی مکمل ایجاد فضاسازی فیلم شده است.

غنی زاده بازی های فوق العاده خوبی  نیز از بازیگران خودش گرفته و از این میان می توان به بازی مثل همیشه خوب  استاد نصیریان اشاره کرد.

با ارجاعات خوبی که فیلم به سینمای  کلاسیک از کازابلانکا گرفته تا پاپیون و لئون و بیل را بکش و سینمای فاخر  وطنی همچون هزار دستان، که قرار است بار سیاسی و اجتماعی فیلم را به دوش  بکشد، به نوعی ادای دین مسخره باز به سینمای کلاسیک را شاهد هستیم. این  فیلم برای علاقه مندان به سینمای کلاسیک و فیلم بازان حرفه ای سینما، کاملا  دلنشین است.

فیلم به جایش حرف های سیاسی اش را هم  می زند. هر شخص در فیلم نماد نوعی تفکر است که در یک قالب نمایشنامه ای و  تئاتری به کمک  دیالوگ هایی از ارجاعات سینمایی اش فضای سیاسی اجتماعی فیلم  را رقم می زند. غنی زاده هوشمندی بجایی به خرج داده و با یک روایت بدون  زمان و مکان هم جلوی برچسب خوردن های بیرونی فیلمش را گرفته و هم اثرش را  به یک اثر همه جایی با قرائت های نزدیک به فیلم مبدل ساخته است. حتی پوشش  هدیه تهرانی با توجه به نقشش، بصورتی است که هیج مولفه اینجابی در آن وجود  ندارد و به طور کلی فیلم قابل تطبیق با هر فرهنگ و جغرافیایی است.

هر شخصیت در فیلم با کلیشه های کلامی  خاصی همراه است که کارگردان دوست دارد با آنها بازی کند و با تکرار بجای  این دیالوگ ها مخاطب را با خود همراه می کند و بعضا لبخند را بر لبان  تماشاگران می نشاند.

مخاطب بی حوصله ای که این روزها به  سختی می توان روی صندلی سینما نشاند را به خوبی دو ساعت بی دلزدگی و اتفاقا  با شوق تمام از دیدن یک فرم جدیدی از سینما در سالن نگه می دارد. البته  بدون شک تایم فیلم بالاست و این از مواردی است که غنی زاده و مصفا تهیه  کننده ی کار باید به فکر آن باشند. از آنجا که مسخره باز بدون قصه روایت  می شود، حتی در چندین صحنه مخاطب احساس می کند به تماشای پلان پایانی فیلم  نشسته است.

 مسخره باز بطور کلی توانسته تمام مولفه های  فیلمسازی را با قالب و روایت فیلم هماهنگ سازد و به درستی از آن ها بهره  گیرد. این اثر هرچند در فرم اجرا به کارهای تارانتینو کمی شباهت دارد، اما  فرم بدیعی در سینمای ایران به شمار می رود و اگر غنی زاده بتواند با همین  فرم آثار متفاوت دیگری خلق کند، نوید یک سینماگر مولف دیگر را بهمراه خواهد  داشت که سینمای ایران به آن نیاز دارد.