در سالیان اخیر سینمای ایران پر شده بود از فیلم های کمدی با شوخی های جنسی که برخی از این شوخی ها هم بسیار زننده بودند.

فیلم شادروان به کارگردانی حسین نمازی بر خلاف این نوع کمدی ها پیش می رود و در این راه بسیار هم موفق ظاهر می شود.  فیلم شادروان که یک کمدی موقعیت حساب می شود همه شوخی هایش را در خلال همین موقعیت ها خلق می کند. شوخی هایی که می خندانند چون برای مخاطب قابل لمس هستند. علت این قابل لمس بودن هم موقعیتی باورپذیر است که شخصیت های فیلم درون آن گرفتار می شوند. موقعیت بی پولی که برای اکثر خانواده های ایرانی در شرایط حاضر قابل درک است. موقعیت بعدی فوت یک عزیز و طبعات فوت و رسوم خاکسپاری اوست که باز هم مخاطب با این موقعیت آشناست. می توان گفت در خیلی از جاهای فیلم مخاطب به راحتی خود را جای شخصیت ها می گذارد و با آن ها احساس نزدیکی می کند . وقتی بتوان با شخصیتی احساس نزدیکی کرد راحت تر به رفتار و گفتار خنده آورش خواهیم خندید.

نکته مثبت دیگر فیلم، فضاسازی خوب آن است. خانه ای کوچک که هرچه شرایط پیچیده تر می شود شلوغ تر می شود و فضای شخصیت ها تنگ تر. 

با اینکه این فیلم کمدی است اما صحنه های عاشقانه ای هم دارد که مخاطب حس وحال آن ها را می پذیرد . علت این موضوع هم چیزی نیست جز اینکه  داستان منطقی چیده شده است.

در مورد بازی های فیلم هم ابتدا باید به بهرنگ علوی اشاره کرد که ستاره درخشان فیلم است و مخاطب را به راحتی میخنداند. بازی خوب بعدی ازان نازنین بیاتی است که توانایی خود را در بازیگری به طور جدی در این فیلم نشان داده است. رویا تیموریان و گلاره عباسی و دیگر  بازیگران هم خوب ظاهر شده اند. سینا مهراد با توجه به اینکه شخصیت اصلی فیلم است اما در زمینه خنداندن مخاطب نقش اول را ایفا نمیکند و این موضوع کمی از قدرت شخصیت او می کاهد.

 فیلم شادروان بعد از فیلم مهمان مامان داریوش مهرجویی دومین فیلم کمدی خانوادگی به حساب می آید که با خیال راحت در کنار خانواده می توان دید.